The Prom

Ryan Murphy is stilaan uitgegroeid tot één van de succesvolste televisiemakers van deze tijd. Nip/Tuck, Glee, American Horror Story, Pose, American Crime Story, The Politician Ratched, Hollywood, ... de rij televisiereeksen die hij schreef, regisseerde of producete is imposant. Hoeveel levens heeft die man? Nu en dan pakt hij ook nog met een film uit. In The Prom laat hij een aantal van zijn favoriete thema's samenkomen maar houdt hij het als vanouds noch visueel, noch dramatisch subtiel. We moesten dan ook al snel vaststellen dat dit campfestijn een ware beproeving is.

Murphy, die een enorme liefde heeft voor Broadwayspektakels en musicals, brengt met The Prom een verfilming van een stuk dat op de planken al tal van liefhebbers van het betere zang- en dansfestijn kon plezieren. Zoals wel vaker werkt een concept waarbij personages vanuit het niets in zingen uitbarsten en de ene na de andere bombastische choreografie aanvatten, minder goed op het scherm. Het is dan ook best een aantal keer tenenkrommend toekijken hoe Meryl Streep, James Corden en Nicole Kidman kwelend en wapperend over het scherm razen als een groepje Broadwayacteurs die zich, op zoek naar publiciteit, achter een jong meisje scharen dat vanwege haar geaardheid niet naar het schoolfeest mag.

Is het niet de vermoeiende opeenvolging van over elkaar rollende dansers en zangers die je The Prom met groeiende afschuw laten bekijken, dan moeten het wel de vreselijk banale liedjes zelf zijn. Hier en daar gaat een parodiërend effect de mist en is een poging tot zelfspot zichtbaar, maar Murphy en zijn team lijken het net vooral heel erg te menen met hun fanatieke choreografieën, gevat in zo'n achterhaald dynamische beeldvoering, tegenover in felle neonkleuren gedrenkte decors en in opzichtige kostuums. Glitterschoenen, diva's met pruiken, jazz-hands, high school archetypes die aan het dance-battelen slaan: overdaad staat niet in Murphy's woordenboek.

Maar mocht je dat als eventuele musicalfanaat nog allemaal door de vingers willen zien, dan grijpt een over-acterende James Corden je maar weer eens bij de lurven, alle nichtenclichés bovenhalend - en toch lijkt hij gewoon zichzelf te spelen - , word je verstomd door de volkomen steriele, ongeloofwaardige tienerromance, uitgebeeld door twee bijna-dertigers, kijk je op je uurwerk omdat dit steeds grotesker worden gedoe maar blijft aanslepen en vraag je je af wanneer Kidman nog eens een moment krijgt (antwoord: niet). Eigenlijk komt enkel Streep weg met deze prent, al vraagt het moeite herinneringen aan Mamma Mia! te verdringen.

Afschuwelijk in zijn groteske, campy onechtheid

Deze nadrukkelijk campy productie in vijftig tinten roze slingert ons tussendoor nog wat clichématige grote woorden toe - Aanvaarding! Dromen! Geloof in jezelf! - en slaat zichzelf finaal veel te misplaatst op de borst als strijder voor de lgbtq-zaak te ijveren, terwijl het als echtheid-wegzuigende en stereotypen-bevestigende fictie, eigenlijk vooral enkel de aandacht op zichzelf vestigt. Laat het effect van een intelligente en grappige film als Booksmart dan vooral nog meer applaus verdienen.

Te zien op Netflix

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de