Precious

Genre: drama | Duur: 1u49 | 2009 | Release: 3 Maart 2010 | Land: VS | Regie: Lee Daniels | Cast: Gabourey Sidibe, Mo'nique, Paula Patton, Lenny Kravitz, Mariah Carey

Aanvankelijk is Precious een atypisch hoofdpersonage. Ze is zwart, dik, dom, onaantrekkelijk, verlegen en passief. Ze woont bij haar moeder in de Amerikaanse achterbuurt Harlem. Die moeder is meer dronken dan nuchter en kan moederliefde enkel met geweld en repressie tonen. Op school heeft Precious het al niet veel beter. Wanneer daarenboven blijkt dat ze niet kan lezen, maakt ze de beslissing een school voor analfabeten op te zoeken. Dat is tegen de zin van de hypocriete moeder, die op elk moment de groei van haar dochter tegengaat. Toch slaagt Precious erin de opleiding te volgen, waar ze gelijkgestemde jongeren ontmoet en begeleid wordt door de warme en ondersteunende Ms. Rain.

Als kijker zijn we gewoon dat de protagonist een verlangen heeft, tegengewerkt door de antagonist. Personages gaan op zoek naar een magische ring, de perfecte liefde of een weg uit een intrige, steevast vechtend tegen de obstakels die de vijand voor de voeten gooit. Het eerste halfuur van Precious zien we echter een hoopje mens zonder verlangen, enkel onderdrukt en in een hoekje gedrumd door haar omgeving. Het zorgt voor een ongemakkelijke kijkervaring. We worden meegesleurd in een negatieve spiraal van machteloosheid, waar we ook zelf niet uitraken. Precious' moeder wordt bijzonder brutaal vertolkt door Mo'nique, onherkenbaar in vergelijking met haar lichtvoetiger werk.

En dan is er een eerste plotpoint. Er wordt een verlangen in de protagonist gecreëerd, in de vorm van de opleiding. Vanaf dan wordt duidelijk dat Precious als personage, net als zoveel anderen, op zoek is naar de magische ring, de perfecte liefde, naar een uitweg. Als film blijkt Precious dan meer standaard dan aanvankelijk aangegeven. Er ontstaat een expliciet contrast tussen goed en slecht, waardoor identificatie met het hoofdpersonage verdacht gemakkelijk wordt. Precious' verlangen gaat uit naar zelfontplooiing, vrijheid, goedheid. In die context kruipt de manier waarop Paula Patton Ms. Rain afschildert onder de nagels. Ze toont zich het ultieme antigif voor de slechte moeder: misselijkmakend positief ingesteld en geëngageerd tot over de grenzen. Het lijkt daarom een alibi van regisseur Lee Daniels om haar lesbisch te maken, alsof ze daardoor plots menselijker wordt.

Hoewel brutaliteit zeker niet ontbreekt, is de boodschap van Precious absoluut niet brutaal. Het hoofdpersonage streeft naar het goede en kiest voor het hygiënische. Net daarin ontbreek een moedige keuze van de regisseur. Wij hoopten op een weerspiegeling van de wreedheid in Precious' eigen keuzes, een rauwheid in eigen daden, zoals in het dappere Welcome to the Dollhouse ooit te zien was. In de plaats daarvan krijgen we een scherpe weekendfilm, maar nog steeds een weekendfilm.