The Post

Genre: Drama | Duur: 1u56 | 2017 | Release: 24 Januari 2018 | Land: VS | Regie: Steven Spielberg | Cast: Meryl Streep, Tom Hanks, Bob Odenkirk, Tracy Letts, Bradley Whitford, Carrie Coon, Michael Stuhlbarg, Jesse Plemons, Matthew Rhys, Sarah Paulson, Bruce Greenwood, Alison Brie

Opvallend hoe actueel een film kan zijn die zich in 1971 afspeelt. In tijden van fake media en presidenten die zelf bepalen wat nieuws is of niet, eert Spielberg met The Post de journalisten die bijna 50 jaar geleden de riskante beslissing namen de Pentagon Papers te publiceren en daarmee de regering zwaar in verlegenheid te brengen. De historische reconstructie wordt in handen van Spielberg een knap gedocumenteerde cursus over persvrijheid en tegelijk een smakelijk, intelligent stukje entertainment.

Hoewel het The New York Times was die als eerste stukken uit het geheime dossier publiceerde, focust de film op de redactie van The Washington Post, waar de spanning te snijden was toen ze er inzage kregen in de documenten die hun concurrenten op dat moment niet meer mochten gebruiken. De kersverse beursgang van het bedrijf, het feit dat de krant eigendom was van een vrouw die ze van haar man en vader had geërfd en het rebelse karakter van hoofdredacteur Ben Bradlee vormen een aantal pittige verhaalelementen die Spielberg naar hartenlust hanteert om zijn plot te kruiden.

De hele duur lang van de prent zal de cineast schipperen tussen nauwkeurige reconstructie en prekerige sensatiecinema, waarbij hij echter de feiten zo goed mogelijk voor zich tracht te laten spreken en hij de personages in zekere mate functioneel houdt. Je cast echter niet Tom Hanks en Meryl Streep – voor het eerst samen in één film – om hen subtiel aanwezig te laten zijn. Beiden overtuigen echter zonder grootser te willen zijn dan hun personages. Streep is als Kay Graham een eeuwig onzekere aanvoerster met een groot hart voor de krant maar agerend vanuit emoties in plaats van zakelijkheid. Hanks’ Bradlee is de recht-door-zee varende chef die leeft voor het nieuws en wiens autonomie het hoogste goed is.

The Post jongleert met namen en feiten maar Spielberg weet als geen ander alles in de lucht te houden zonder dat de prent uit balans raakt. Hij weet ook met gemak spanning te puren uit journalistiek werk en laat ons tegelijk voelen hoe wezenlijk en benauwend deze zaak moet geweest zijn. Het moment waarop Kay Graham de knoop doorhakt, lichtelijk ondoordacht haast, zo lijkt het, zit je zowat op het puntje van je stoel.

Spielberg’s voortreffelijke regie, de overtuigende vertolkingen en het gebalde scenario maken van The Post een uiterst genietbare politieke thriller, die ook nog eens naar de actualiteit linkt door enkele keren stil te staan bij de rol van Graham als vrouw in een door mannen gedomineerd wereldje. Meteen is de film dubbel relevant.Dat deze productie dan nog eens tot stand kwam in een recordtijd, toen Spielberg niet eens van plan was een nieuwe prent te maken (aangezien hij volop in de postproductie zat van Ready Player One), is aan meer toe te schrijven dan talent. Genialiteit komt misschien in de buurt.