Pieces of a Woman

De Hongaar Mundruczó zag de voorbije twinting jaar maar liefst vijf van zijn acht films geprogrammeerd worden op het filmfestival van Cannes. Met o.a. Tender Son, White God en Jupiter's Moon ontpopte hij zich tot een arthouselieveling en één van de vernieuwers van de Hongaarse cinema, wiens soms allegorische vertellingen met een magisch-realistische touch wel eens de aandacht van een groter publiek mochten vinden. Het drama Pieces of a Woman is zijn eerste Engelstalige prent die op het festival van Venetië bekroond werd maar de appreciatie van de cinefiel door de coronacrisis helaas op Netflix moet vinden.

De film vangt aan met een indrukwekkend, drieëntwintig minuten durend shot van een bevalling. Het ouderschap van het koppel Martha en Sean wordt echter een traumatische gebeurtenis. In de daaropvolgende maanden zoekt Martha nadrukkelijk afstand van iedereen om haar heen terwijl Sean affectie wil.

Na een bijzonder intense intro, die ook het visuele vernuft van Mundruczó typeert, speelt Pieces of a Woman echter al snel wat van dat opgebouwde krediet kwijt. Hoe bedaard en terughoudend ook gebracht, we aanschouwen enigszins vermoeid hoe de personages volgens het dramatisch boekje handelen.

In Mundruczó's reflectie op rouw en verlossing, geschreven door zijn partner Kata Wéber, schemert weliswaar iets persoonlijk door, maar Pieces of a Woman mist een meer beschouwende aanpak en lijkt te nadrukkelijk een publiek te willen dienen met opzichtige emoties. Hoewel Vanessa Kirby (The Crown, Mission Impossible - Fallout) overtuigt en ze met deze prent een schuif hoger zal komen te liggen in Hollywood - er is sprake van een oscarnominatie - blijkt ze net vooral emoties te moeten onderdrukken en zit de kracht van haar vertolking dus vooral aan het begin en het einde. Shia LaBeouf weet indruk te maken, maar zijn prestatie blijkt eigenlijk makkelijk te doorprikken. Je ziet hem zijn personage van buitenaf opbouwen in plaats van echt aan te voelen. Deze man is vooral een poseur. Ellen Burstyn, Hollywoodroyalty, geeft hen beiden een lesje in acteerkunst.

Een intens drama dat de emoties van de kijker dicteert

De film tracht aan narratieve kracht te winnen, maar de symboliek rond appels en vruchtbaarheid en de iets te geforceerde aandacht op details zoals de verwaarloosde kamerplanten in het huis, zet de zelfbewustheid van de makers in de verf. Mogelijk hebben Mundruczó en Wéber met die internationale aanpak ietwat te hard getracht zich te bewijzen. Dit blijft een degelijk drama, maar zou de thematiek rond loskomen van een tragisch verleden, niet sterker resoneren als Hongaars verhaal, waarbij de geschiedenis van het land impact zou hebben op de betekenislaag?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de