Oldboy

Als het van juryvoorzitter Quentin Tarantino had afgehangen was het niet Michael Moore's demagogische Fahrenheit 9/11 dat de Gouden Palm mee naar huis nam, maar Chan-Wook Pak's OldBoy, een heerlijke Koreaanse trashfilm waarin de voorliefde voor de gore hoogtij viert. Zo worden er levende inktvissen als ontbijt geconsumeerd, tanden getrokken met sloophamers, tongen uitgerukt en meer van dat fraais. Maar Oldboy is meer dan louter een pulpfilm waarin het bloed rijkelijk in beekjes vloeit. Deze prent predikt wraak, maar omarmt dat motief niet met pomeuze knokgevechten. Wel met een gevoel voor poëzie. Nooit geweten dat het verpulveren van andermans brein zo lyrish in de oren kon klinken...

De film vangt aan in de jaren tachtig. Dae-su Oh belt stomdronken zijn dochtertje op om haar een gelukkige verjaardag toe te wensen. Het volgende moment wordt hij wakker in een klein kamertje, volledig geïsoleerd. Zonder te weten wie hem dit aandeed, en vooral waarom, slijt Dae-Su er vijftien jaar. De jaren kruipen langzaam voorbij en voor hij het goed beseft wordt Dae-su terug in de realiteit gedumpt. Wat volgt is een loeiharde wraakexpeditie met als primair doel degene die hem door de hel sleepte een koekje van eigen deeg te verkopen.

In een Sushibar ontmoet hij de jonge Mi-Do, een arm kwezeltje dat hem bijstaat in zijn queste. Hoewel ook het wraakmotief primeert, kan deze prent onmogelijk beschouwd worden als het Aziatische kleine broertje van Tarantino's magnum opus Kill Bill. De twee films vertellen beiden het verhaal van een gekwelde geest die met gelijke munt terug wil betalen, maar waar QT's huzarenwerk louter een geschifte cocktail was van Kung-Fu invloeden, is Chan-Woo Pak's prent meer beheerst en ingetogen. De martel- en seksscènes zijn choquerend en stampen tegen de schenen, maar zijn volledig gerechtvaardigd. De regisseur recycleert voorbeelden als Tarantino en Lynch zonder te parodiëren, wat resulteert in een ware visuele tour de force. Hij goochelt met splitscreens, fast-forwards en stilstaande beelden zoals enkel de groten hem dat voordeden. Zo zien we in een splitscreen hoe Dae-Su bijna letterlijk de muren oploopt van woede, terwijl aan de rechterkant van het scherm de jaren wegtikken, begeleid door beelden van mijlpalen uit de recente geschiedenis (11 september mocht natuurlijk niet ontbreken). En dat is maar één van de slimmigheidjes die de Koreaanse cineast uit zijn hoge hoed toverde. Helaas propt hij al zijn visuele hocus pocus in het eerste uur, waardoor het tweede uur op visueel vlak wat magertjes uitvalt.

De regisseur recycleert voorbeelden als Tarantino en Lynch zonder te parodiëren, wat resulteert in een ware visuele tour de force.

De in Korea veelgeprezen Min-Sik Choi zet een zeer overtuigde gekwelde geest neer, maar ook Hye-Jeong-Kang als Dae-su Oh's sidekick levert degelijk weerwerk. De soundtrack pompt door de oren als een ware drugtrip en het camerawerk toont Korea op zijn best. Oldboy is gebasseerd op een gelijknamige Mangastrip, en is na 'Sympathy for Mr. Vengeance', het tweede deel van Chan Wook Park's wraaktrilogie. In koor schreeuwen wij om nog een ritje in de geschifte hersenkronkels van Mijnheer Park en aangezien de kruisbestuiving tussen de Verenigde Staten en Korea tegenwoordig hoogdagen viert (The Ring, The Grudge) zou het ons niet verbazen mocht er binnen enkele jaren een zielloze remake de zalen teisteren.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de