Mary Poppins Returns

Of we nu zaten te wachten op een sequel op de oerklassieker Mary Poppins uit 1964 of niet, Emily Blunt de rol geven van de koele nanny, was sowieso een goeie zet. De présence en veelzijdigheid van deze actrice is ontegensprekelijk en je weet vooraf dat zo'n rol in goede handen is bij haar. De Britse schone moet het tot nog toe helaas zonder oscarnominatie stellen, maar daar kan dankzij deze familiefilm verandering in komen. Blunt baant zich enthousiast een weg door een spektakel waar je helaas hoorndol van wordt.

Met Rob Marshall in de regiestoel, wist je vooraf dat de theatraliteit niet bepaald ingeperkt zou worden. De man achter Chicago, Nine en Into the Woods blijft films als Broadwayshows zien, waarbij de kijker overladen wordt met snelle dialogen, overdadige muziek, opgezweepte danspartijen en barokke sets. De ideale aanpak misschien voor dit soort familievertier, maar net als elk van zijn films voorheen ontbreekt enige waarachtigheid en oprechte emotie en kijk je dus twee uur lang naar een streverig, uit zijn voegen barstend schooltoneel.

Op zich is het concept aannemelijk: Mary Poppins Returns wil een ode brengen aan het origineel maar tegelijk ook een nieuw verhaal vertellen. Er werd dus moeite gedaan om de nieuwe gebeurtenissen te laten aansluiten op de originele film maar meteen verwijst men ook nadrukkelijk naar alles wat die eerste versie zo kenmerkte. Zo is het een goeie vondst geweest om de animatiescènes helemaal in de Disneystijl van de jaren '60 te brengen. Maar we zijn intussen wel meer dan 50 jaar later en de vraag rijst wie eigenlijk nog zit te wachten op dit soort hopeloos naïeve, haast simplistische, overdadig gesuikerde, bombastische spektakels. Mary Poppins Returns manifesteert zich dus misschien ongewild nadrukkelijk als kinderfilm, met eenvoudige emoties en een niet al te complexe plot.

Vreemd genoeg lijkt men Mary Poppins zelf daarbij niet zo heel erg nodig te hebben. Emily Blunt krijgt eigenlijk te weinig kans om haar personage echt op de voorgrond te laten komen. Het is jammer genoeg de van een ergerlijke showbizzsmoel voorziene Lin-Manuel Miranda die als hulpvaardige lantaarnopsteker veel meer schermtijd opeist. Waar komt deze kerel vandaan en waar heeft hij het aan verdiend om meteen zo'n fameuze rol te krijgen in een productie van dit kaliber?

Krampachtig wordt gezocht naar de magie van weleer, maar de kijker bezwijkt onder overdaad en dikdoenerij.

De liedjes, die cruciaal waren bij het succes van de originele film, zijn geschreven door Marc Shiaman, een veteraan uit het vak die ook de recentste Hairspray van songs voorzag. Hij streeft niet bepaald eenvoud na en pakt uit met een eindeloze rits ambitieuze liedjes die amper aanslaan. Maar we kunnen ons wat dat betreft nog vergissen: begin dit jaar wist ook The Greatest Showman flink op onze zenuwen te werken, maar een aantal van die songs zijn toch flink een eigen leven gaan leiden.

Mary Poppins Returns is dus jammer genoeg een kwestie van twee uur onbewogen naar een véél te drukke en inhoudloze pastiche kijken, waarin elke dialoog wordt aangedikt, de acteurs geen mate kennen - Meryl Streep is beschamend in een compleet overbodig gastoptreden - en je geen minuut rust wordt gegund. De soundtrack loopt werkelijk elke seconde door, voor je op adem gekomen bent, vangt de lantaarnvent alweer een nieuwe choreografie aan en tussen het zoeken naar een belangrijk document door, vult men de plot krampachtig op met getover dat werkelijk nergens de magie van het origineel evenaart. Het is niet enkel nostalgie die ons laat glimlachen als Julie Andrews bizar genoeg een staande lamp uit haar tas haalt, toch? Dat is gewoon de kracht van cinema. Disney was daar ooit een meester in maar sukkelt nu zielig achterop als op het inventiviteit en warmte aankomt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de