Mar Adentro

Nu de paus met één been in het graf staat, is het als Zuid-Europees regisseur niet zo evident om één van de heilige huisjes van de katholieke kerk, de oeverloze euthanasiediscussie, onderuit te halen. Huizensloper van dienst is Alejandro Amenábar, het bekendste Spaanse exportproduct sinds Pedro Almodovar, die na de succsessen van Tesis en Abre Los Ojos met The Others even rondzwom in de watertjes van de Amerikaanse mainstream, maar nu met Mar Adentro zijn terugkeer maakt naar de Spaanse bakermat.

Met de Aziatische koorts die tegenwoordig de cinemazalen teistert, leken we even te zijn vergeten dat er ook in Spanje nog films worden gemaakt. De Golden Globes herinnerden ons hier alvast aan en beloonden deze prent met de prijs voor beste buitenlandse film. Het zal niet verbazen mocht Mar Adentro ook de Oscar voor beste buitenlandse film in de wacht slepen. De prent kleurt nu éénmaal braaf binnen de lijntjes van de potentiële oscarfilm. Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, het relaas van een tot-aan-zijn-nek-verlamde Don Juan, en mikkend op de traanklier. Mar Adentro weet echter met de juiste pijlen op die traanklier te richtten en ontdoet zich zo van die typische kleffe nasmaak waar oscarmikkers wel eens last van durven hebben.

Regisseur Amenabar vond inspiratie voor zijn euthanasieprent bij ene Ramon Sampedro, een Spanjaard die zijn verlangen naar euthanasie in een 'politiek statement'. Amenábar neemt inzake het oneindige euthanasiedebat geen standpunt in , maar toont Sampedro als een kruisvaardiger die enkel strijdt voor gerechtigheid. Het al dan niet toelaten zijn van euthanasie, doet eigenlijk helemaal niet ter zake. Eerder staan de reacties en de emoties van de omstaanders die ermee geconfronteerd worden, centraal. Amenabar wandelt met een euthanasie-biopic over glad ijs, maar weet zijn film toch te behoeden van vals sentiment, al lijken de filosofische berispingen van mijnheer Sampedro vaak uit het 'grote filosofisch traktatenboek voor tearjekjers' te komen.

Amenabar tilt een zware thematiek , maar houdt er gelukkig geen schouderbreuk aan over.

Javier Bardem vertolkt als 35-jarige acteur op briljante wijze de 50-jarige Sampedro. Vermomd onder de make-up en aan zijn bed gekluisterd , doet hij niet veel meer dan praten, dromen en huilen. Wonderwel slaagt hij er toch in de complexiteit van het personage in de verf te zetten. Zo toont hij dat er achter de bedroefde patient ook steeds een glimlach schuilt. 'Uiteindelijk is lachen de enige emotie die er mij nog rest' zegt ie dan.

Amenabar tilt een zware thematiek , maar houdt er gelukkig geen schouderbreuk aan over. Amenabar is lang geen Almodovar en Mar Adentro haalt ook niet het niveau van zijn griezelprent The Others. Toch schotelt hij een rechttoe rechtaan tearjerker voor, die zowel stof tot discussie levert, als existentiële vragen over leven en dood durft te stellen.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de