Les Amours Imaginaires

Genre: romantisch drama | Duur: 1u35 | Release: 6 Oktober 2010 | Land: Canada | Regie: Xavier Dolan | Cast: Anne Dorval, Monia Chokri, Niels Schneider, Xavier Dolan

Wij ontdekten het op verschillende momenten. Toen we Proeven van Liefde van Alain de Botton lazen, toen we Closer zagen, toen we voor de eerste keer écht verliefd waren. Liefde is nooit altruïstisch. Verliefd worden is pijnlijk, ongemakkelijk, onaangenaam en je neigt wel eens het monster in jezelf tegen te komen. De andere persoon, schijnbaar centraal, is vaak bijzaak in het hele proces. Dat ontdekte ook de jonge Xavier Dolan en hij maakte er een film over.

Een driehoeksverhouding staat centraal in Les Amours Imaginaires. Goeie vrienden Francis (gespeeld door Dolan zelf) en Marie ontmoeten op een feestje Nicolas. Beide doen alsof ze weinig onder de indruk zijn van de blonde god, maar wanneer ze nadien, los van elkaar, een brief met een uitnodiging van hem krijgen, kunnen ze hun jaloezie amper verbergen. Wat, of beter, wie wil Nicolas? De jonge, gevoelige Francis of de intelligente, verfijnde Marie? Het drietal begint samen koffie te drinken, uitstapjes te maken, samen te slapen, maar een antwoord op die vraag lijkt niet te komen.

Het is een veelbelovend uitgangspunt, zeker als je weet dat Dolan J’ai tué ma mère schreef en regisseerde. In die film maakte hij een originele en scherpe analyse van de haat tussen een moeder en een zoon. Opvallend was het contrast tussen een schreeuwerige en hysterische vorm en een gevoelige en genuanceerde inhoud. We begrijpen dat Dolan wil variëren en het voor zijn volgende film anders aanpakt.

In zijn tweede film gaat hij niet op zoek naar de kern van haat, maar naar die van verliefdheid. Er worden vragen gesuggereerd over wat het is, wat de rol van de andere is, hoe vrienden reageren wanneer ze op dezelfde persoon verliefd worden. Dolan pakt het allemaal zeer stil aan. Hij werpt de vragen op, maar gaat er nooit diep op in. Er wordt weinig geëxpliciteerd, er zijn niet veel dialogen, de mimiek is beperkt. Die onderkoelde aanpak maakt van Les Amours Imaginaires een koude in plaats van een suggestieve ervaring. Dolan blijft steken in beschrijvende scènes, terwijl wij verlangden naar analyse (zie Closer) of spanning. De emoties zitten wel in het camerawerk, de muziek, de kleuren, maar amper in de personages of in de dialogen.

Les Amours Imaginaires is zeker geen onaangename kijkervaring, maar we konden niet ontsnappen aan het gevoel dat er wat vuur ontbrak in Dolans proeven van liefde.