L'enfant qui voulait être un ours

De eskimoman is een jager die niet in de geest van de bergen

gelooft. Zijn eskimovrouw is gevoeliger voor de oude legendes. Beiden zijn ze in alle staten als hun kind plots wordt gestolen door een ijsbeer.

Dat zit zo: bij het begin van de film worden twee beren in de poolvlakte achtervolgd door een bende wolven. Ze kunnen ontsnappen, maar het kind dat mevrouw ijsbeer in haar buik draagt gaat verloren. Mevrouw ijsbeer is ontroostbaar. Meneer ijsbeer dringt een eskimohut binnen en steelt de baby

die daar net ter wereld is gekomen.

Met de hulp van een raaf (de komische side-kick) voedt mevrouw ijsbeer het kind op. Jarenlang leert het kind als een beer te overleven in de ijsvlakte.

Tot de eskimoman zijn zoon terugvindt. Het berenkind moet terug naar de wereld van de mensen, maar wil dat niet. Het kind wil het onmogelijke: hij wil een beer worden. Slechts één instantie kan hier redding brengen: de geest van de bergen.

Het is even wennen aan de nogal rudimentaire tekenstijl van Hastrup. Maar wennen doe je snel. De verrassende beelden volgen zichzelf in sneltempo op.

De totaal andere zienswijzen waarop ijsbeer en eskimo hut en landschap zien, het geheel witte scherm waarop het indianenkind in een hoekje door de sneeuw ploegt, na een uur storm en sneeuwvlaktes plots de kroeg van de eskimostad...

'Ice Age' verhoudt zich tot 'L'enfant qui voulait être un ours' zoals Australian Home Made Ice Cream zich verhoudt tot authentiek artisanaal ijs.

Het eerste vloeit vlot binnen, is makkelijker te vinden en bekt wat beter.

Het recept van de tweede is genuanceerder en vooral: het smaakt gewoon stukken beter. De geest van de bergen moge weten wat met kerstmis de kinderen meer zal smaken.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de