Lady Bird

Greta Gerwig is al sinds enige tijd een verfrissende ster-in-wording die zich niet onverwachts ook als filmmaakster manifesteert. Haar aandoenlijke debuut Lady Bird is meteen een schot in de roos en werd beloond met vijf Oscarnominaties.

Lady Bird is eigenlijk gewoon Christine, een 17-jarige laatstejaars die volop op zoek is naar wie ze wil zijn en worden. Haar door kleurrijke figuren bevolkte omgeving geldt als een soort proeftuin waarin ze verschillende versies van zichzelf uitprobeert. Het trachten de beste vriendin, dochter, partner of studente te zijn doet haar uiteraard ook in valkuilen trappen en vergissingen maken die elk een stukje toevoegen aan haar identiteitsproces.

Lady Bird is een deel autobiografisch coming-of-agedrama zoals we er enerzijds lang geen gezien hebben en dat anderzijds net alle vertrouwde elementen uit het genre bevat. De sterk persoonlijke, zelfs intieme kijk op Lady Bird’s emotionele wereld verrast immers weinig in plotwendingen maar komt bijzonder waarachtig en zelfs herkenbaar over voor iedereen die zich zijn puberteit als een periode herinnert vol schaamte enerzijds en kleine overwinningen anderzijds.

In het schetsen van het leven van een highschooltiener weet Lady Bird niet elk moment origineel over te komen. The Diary of a Teenage Girl, The Perks of Being a Wallflower, Ghost World, The Edge of Seventeen, Pretty In Pink, Thirteen zijn maar enkele films met raakvlakken, waarvan er zelfs enkele Gerwig rechtstreeks beïnvloed hebben. Niettemin is duidelijk een filmmaakster opgestaan die weet wat ze wil vertellen en hoe, maar dat wisten we eigenlijk al door Mistress America en Frances Ha, die ze samen met Noah Baumbach schreef, duidelijk haar grootste invloed. Toch hadden we ook graag haar beeldtaal even afgetekend gezien als haar dialogen. Lady Bird oogt wel erg eenvoudig met zijn beperkte camerastandpunten. De gekozen lenzen en filters hebben de bedoeling de film - die zich in 2002 afspeelt - als een herinnering te laten aanvoelen.

Het gevaar is wel dat de quirkiness van de film de dramatische beleving gaat domineren. Hoewel de treffend uitgebouwde plot duidelijk draait om een heel complexe en schitterend uitgebeelde moeder-dochterrelatie, doen de vele korte scènes de film iets te weinig essentieel aanvoelen, alsof je hapjes neemt uit smakelijk, aantrekkelijk schuim maar je met een lege maag blijft zitten. Een aantal personages (de broer van Lady Bird, de coach-dramaleerkracht) en situaties voelen net iets te gezocht aan of lijken grillig en eigenzinnig enkel om puur dat te zijn. Toch weet Lady Bird met zoveel kleine en innemende momenten enkele keren je hart te aaien.

Een beminnelijk en doorleefd vertolkt coming-of-agedrama

Lady Bird is - typerend voor een puber - een vat vol contradicties. Je krijgt niet makkelijk vat op dit personages maar dankzij de verrukkelijke vertolking van Saoirse Ronan ontwikkelt zich finaal echter een personage dat je graag leert kennen en dat je op het einde van de film geenszins wil laten gaan. Ook haar moeder is een fantastisch figuur. Laurie Metcalf, ooit de killer in Scream 2 maar momenteel vooral bekend als de moeder van Sheldon uit The Big Bang Theory, is groots in kleine gebaren en beleeft aldus het hoogtepunt van haar carrière.

Lady Bird bekijken komt als een voorrecht over: dat we deelgenoot mogen zijn van iemands zelfrealisatie ondanks het allesbehalve vlotte verloop ervan, zorgt voor een opgefriste bewustwording dat we allemaal maar zijn wie we zijn door volop te knoeien en elke mens recht heeft op zijn vergissingen. Levenservaring, is dat immers niet gewoon de optelsom van onze teleurstellingen en stommiteiten? Dat daar dan zo’n pure, beminnelijke en doorleefd vertolkte tragikomedie uit voortkomt, is een surplus die kan tellen.

De overdaad aan prijzen en lofutingen creëert verwachtingen die Lady Bird op het eerste zicht niet waarmaakt. Maar wie de film - eventueel na een tweede visie - de kans geeft te bezinken, kan snel constateren dat dit te koesteren cinema is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de