La Zona

Het beklijvende langspeeldebuut van de in Uruguay geboren Rodrigo Plá is een schot in de roos. Van meet af aan wordt men meegezogen in een verhaal dat ieders onrechtvaardigheidsgevoel doet steigeren. Agenten bespieden op camera een verlaten gebouw. Er zijn een aantal jongeren aanwezig. Het regent pijpenstelen en het onweert; een gigantisch lichtreclamepaneel valt op het gebouw en een afsluiting. De stroomgenerator valt uit. Diezelfde avond vindt een inbraak met dodelijke afloop plaats in een naburige gegoede wijk. Die wijk blijkt een met prikkeldraad afgezette zone. We zitten in la zona, een Mexicaanse buurt waar welgestelde inwoners hun eigendommen bewaken met alle mogelijke middelen. Wat volgt is een bloedstollende klopjacht op de enige overlevende vermoedelijke dader, de tiener Miguel (Alan Chavez).

Regisseur Rodrigo Plá zoomt in op een van de gezinnen in de zone. De vertolkingen van de moeder (Maribel Verdú), de vader (Daniel Giménez Cacho) en de zoon Alejandro (Daniel Tovar) zijn werkelijk klasse. Het is dan ook geen toeval dat deze veelbelovende debuutfilm in 2007 in de prijzen viel in onder andere Venetië, Toronto en Athene. Plá focust op de relatie die ontstaat tussen Alejandro en Miguel, leeftijdsgenoten die elk in een andere wereld leven maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden elkaars pad kruisen. Geen van de personages laat je koud. De genuanceerde karaktertekeningen helpen hun tegengestelde motivaties te begrijpen.

Scenariste Laura Santullo weet de plot verrassend onvoorspelbaar te houden. Het thema: het omheinen en beveiligen van chique buitenwijken is legio in miljoenensteden waar de contrasten tussen arm en rijk enorm groot zijn. Toch zijn deze zogenaamde gated communities ook in Europa bekend.

Wat La Zona zo sterk maakt is dat het een thriller is met een morele dimensie en een dramatische suspense. Hij zet aan het denken. Wanneer iedere rijke burger het recht krijgt om zijn bezit te isoleren, met camera?s te beveiligen en zelfs gewapend te beschermen verhoogt dit net het onveiligheidsgevoel. In La Zona wint deze ultieme vorm van individualisme het van een gezond realiteitsgevoel, met onschuldige slachtoffers tot gevolg. Ook de corruptie van de lokale politie wordt aan de kaak gesteld. Deze laat de burgerwacht begaan wanneer het haar uitkomt.

La Zona is zonder twijfel een van de sterkste thrillers die in 2008 bij ons in de zalen komt. Het onderwerp is origineel, actueel en wordt op een verfrissende manier in beeld gebracht. De camerabeelden houdt Plá bijvoorbeeld in het zwart-wit. Het golfterrein van de zone filmt hij met contrasterend zicht op de sloppenwijken. Het bewijs dat niet enkel Amerikaanse sterregisseurs zoals Scorcese en consoorten met herkauwde thema?s die verwijzen naar de onderwereld sterk zijn in dit genre. Het onbekende acteertalent is een andere welkome verademing. Plá?s tweede prent volgt en heet Desierto Adentro.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de