Jupiter's Moon

Genre: Drama | Duur: 2u03 | 2017 | Release: 22 November 2017 | Land: Hongarije | Regie: Kornél Mundruczó | Cast: Merab Ninidze, Zsombor Jéger

Dat Hongarije zich zo nu en dan laat opmerken op internationale festivals, ligt aan een handvol regisseurs, waaronder zeker ook Kornél Mundruczo. Na Tender Son: The Frankenstein Project en het bekroonde White God pakt hij uit met een genredoorbrekend stukje magisch realisme dat op bepaalde momenten echt indrukwekkend is. Jupiter’s Moon is superheldencinema zoals we die niet gewend zijn.

In een adembenemende openingsscène wordt een grote groep vluchtelingen aan de Hongaarse grens brutaal tegengehouden. Meteen is de toon gezet: Jupiter’s Moon is een opwindend en energiek kijkstuk dat vooral met indrukwekkend camerawerk de kijker bij het nekvel grijpt. In het bijzonder de lange, ononderbroken shots waarin de actie gevat wordt, zijn bijzonder effectief.

Maar Jupiter’s Moon is op zijn grootst in de wonderbaarlijke scènes waarin het hoofdpersonage, een Syrische tiener die door een brute agent neergeschoten wordt, een bijzondere gave etaleert. De haast poëtische, majestueuze luchtdans die Ayran Dashi enkele keren uitvoert, zorgt voor onvergetelijke momenten. Hoogtepunt is een aan Inception verwante sequentie waarin een woonkamer helemaal loos gaat.

De plot die rond de gave van de protagonist gebouwd wordt, is echter niet altijd even sterk. Ayran valt in handen van een dubieuze dokter, die allerlei rare plannen met hem heeft en de kijker mee door de stad loodst. Hun verhouding is echter vaag, de acties niet altijd even consequent, de intenties niet zo duidelijk.  Dat acteur Merab Ninidze bovendien een Georgiër is die barslecht gedubd wordt, geeft Jupiter’s Moon soms iets goedkoop. De energie sijpelt voelbaar weg in de jachtige tocht van het duo, om die vervolgens steeds te hervinden in de krachtige surrealistische momenten. 

Knap dat Mundruczo de vluchtelingenthematiek eigenzinnig behandelt. Bespiegelingen rond terrorisme, fanatiek geloof en corruptie zorgen voor extra laagjes, waardoor de film in zijn geheel een zeker filosofisch streven blootlegt. Maar toch onthouden we vooral de visuele flair van de cineast, de knappe effecten, de beeldvoering die op zijn best aan het meesterschap van Emmanuel Lubezki doet denken en dus dat handvol grandioze scènes waarop we ons meegevoerd voelden worden naar iets ondefinieerbaar, iets buiten-aards. Beetje zonde dus wel dat alles daarrond net  iets minder boeiend is.