Joker: Folie à Deux

Het wordt al snel erg duidelijk dat de makers van deze sequel weliswaar over een fascinerend personage beschikten maar verder geen enkel idee hadden wat ze met de maniak Arthur Fleck aan konden vangen. Dit vervolg op het dolgedraaide Joker laat zich helaas in de eerste plaats kenmerken door het makke, ongeïnspireerde en lang uitgesponnen scenario.

Dat draait voornamelijk om de strafzaak waarin de geschifte clown terecht komt nadat we hem in de eerste film wraak zagen nemen op de mensen die hem niet serieus namen. Zijn advocate hoopt te kunnen aantonen dat de man compleet gaga is.

Intussen ontwaart Fleck een lichtpuntje: in de instelling verblijft een bekoorlijke pyromane die oog voor hem heeft. Lee is een gigantische fan van de Joker en neemt hem mee in een muzikale fantasie.

Todd Phillips legt de lat productioneel hoog. De film ziet er knap uit en het camerawerk en de belichting zijn om van te snoepen. Visueel is dit opnieuw verfrissend werk dat deze productie zich laat onderscheiden van het bandwerk uit Hollywood. Maar de cineast lijkt nergens vat te krijgen op de vertelling, die aansleept en amper voor sensatie zorgt.

Deze teleurstellende sequel sukkelt met een logge en eentonige vertelling

Phoenix is enerzijds opnieuw magnetiserend. Maar dit personage lijkt tegen de afloop ook wel uitgewerkt - op den duur heb je hem wel genoeg verf zien opensmeren over zijn gezicht. Lady Gaga is teleurstellend onopmerkelijk, zelfs in de muzikale scènes. De songs maken ook weinig los: Joker: Folie à Deux tracht zijn kijker binnen te trekken via de aanstekelijk bedoelde en emotioneel gelaagde liedjes, maar ze geven de prent hoogstens enkele keren een shotje tegen de verveling.

Nee, dit is niet waar we op gehoopt hadden. Er was een concept, maar niemand heeft er iets zo overrompelend en vindingrijk van weten te maken als Joker.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de