Hundstage

Genre: Drama | Duur: 2u01 | Release: 4 Februari 2003 | Land: Oostenrijk | Regie: Ulrich Seidl | Cast:

Met documentaires alsAnimal Love en Jesus, Du Weißt wist de Oostenrijkse cineast Ulrich Seidl de wereld zowel te provoceren als te verbazen. Of men zijn films nu als ordinaire uitlachcinema labelt of men het als een boeiende kijk op de maatschappij ervaart, men moet wel erkennen dat hij de gave heeft om mensen op hun meest intieme moment zich te laten bloot te geven, zonder dat ze zich bekeken voelen. Met Hundstage werpt hij zich nu ook op fictie, al blijven vele documentaire elementen behouden. Want Seidl deed onder andere een beroep op niet-professionele acteurs waarvan enkelen hun personage dicht aanleunt bij hun werkelijke sociale context.

Een hittegolf teistert drie eenzame zielen in een Weense voorstad. Een liftende vrouw met een persoonlijkheidsstoornis stelt wildvreemden de meest intieme vragen, een vrouw van middelbare leeftijd laat zich in parenclubs het verlies van haar kind doen vergeten en een oude weduwnaar leeft argwanend in isolement. Allen zijn ze op zoek naar een vorm van affectie. Maar in deze marginale buurten zit de uitzichtloosheid, gevoed door eenzaamheid en verveling, zo diep geworteld, dat zelfs een gangbare vorm van communicatie haast onmogelijk lijkt. Zo zien we dat seksualiteit een routineuze activiteit van oppervlakkig escapisme blijkt te zijn. Bovendien worden mensen uitgebreid beledigd, geïntimideerd en vernederd. Toch leveren deze situaties een interessante analyse op van macht en wellust, maar ook van sociaal verval.

Seidls onverbloemde kijk op de wereld is er een van een bijna dystopische aard. Hij toont zijn personages en hun biotoop in al hun lelijkheid. Met hun corpulente lijven begeven ze zich in een broeierige, door beton gedomineerde jungle van eindeloze meubelboulevards, desolate parkingterreinen of streng geordende woningen en tuintjes met grauwe gevels. Dit levert geregeld strakke tableaus op waarin zich de meest banale taferelen voordoen en zo krijgen de beelden een tragikomische geladenheid. Onder al die bezwete vetkwabben en cementen barrières schuilt er echter een ontroerende kwetsbaarheid die in alle eerlijkheid wordt onthuld. Hierdoor vermijdt Seidl enige vorm van pathetiek en dreigen personages nooit in karikaturen te vervallen. De lijn tussen documentaire en fictie is dan ook moeilijk te achterhalen.

Hundstage is zeker geen gemakkelijke film. De vuiligheid en perversie zullen de kijker bij momenten met een flink ongemakkelijk gevoel opzadelen. Naar het einde toe, na de zoveelste vernederingscène, sleept de film echt iets te lang aan. Toch is, met deze haast voyeuristische milieustudie, Seidls overstap van documentaire naar fictie meteen een schot in de roos.