Horton Hears a Who

Wat als opeens zou blijken dat onze gigantische aardbol door andere ogen wordt aanschouwd als een piepklein, bijna onzichtbaar stofje? Paniek natuurlijk! Zo ook in Who-ville, al wordt de theorie daar aanvankelijk weggelachen. Hoe zou je zelf zijn, nietwaar? De enige die het korreltje wereld kan redden is Horton, de nogal plompe maar goudeerlijke olifant die ronddrentelt in de jungle van Nool. Wat volgt is een knotsgekke reis doorheen diezelfde jungle, waarin Horton -uiteraard- wordt tegengewerkt door de hedendaagse versie van de gedachtenpolitie. Een kangoeroe die zichzelf tot opperhoofd der oerwoud heeft gekroond wil Horton aan het verstand brengen dat wat men niet kan zien er simpelweg niet is.

Na de langverwachte The Simpsons Movie brengt Twentieth Century Fox Animation, in samenwerking met Blue Sky Studios, ons de adaptatie van het legendarische Dr. Seuss boek Horton Hears a Who. Een wondere wereld vol Seussiaanse kleuren en vormen en doordrongen van gekke personages. De animatie is gewoonweg prachtig tot in de kleinste details, de kleuren lijken te glanzen en klaar om van het scherm te spatten. Alles aan het plaatje klopt. De CG-animatie zorgt natuurlijk voor veel effecten en rariteiten die in de vorige Seuss verfilming The Cat in the Hat niet kon bereikt worden. Akkoord, het verhaal is een beetje voorspelbaar, maar bij deze film werkt dat verrassend genoeg helemaal niet storend. De moraal is eigenlijk ook heel mooi, al werd Horton?s slagzin ?A person is a person, no matter how small? al door Amerikaanse Pro-Life organisaties uitgebuit, zeer tegen de zin van Dr. Seuss zelf. Ondanks die boodschap is de film zeker niet belerend en vooral losjes en leuk. Horton is geestig, zeer geestig en al zal je niet schuddebuiken van het lachen, de subtiele humor tovert een glimlach op ieders gezicht. Het is duidelijk dat het regisserende duo Jimmy Hayward en Steve Martino zich voortreffelijk konden inleven in de jungle van Nool en dat ze deze film met enorm veel plezier perfectioneerden om zo weinig mogelijk af te doen aan het gelijknamige boek.

Dat de film zo?n pareltje geworden is heeft natuurlijk ook veel te maken met de fantastische stemmencast die werd aangetrokken voor dit project. Jim Carrey schittert als vanouds als Horton, hij durft het zelfs aan om een toch vrij komische rol niet al te uitbundig te brengen. Dat siert hem, én Horton, want door die lichte ingetogenheid komt de olifant veel beter tot zijn recht. De rol van de burgemeester van Who-ville was weggelegd voor Steve Carell, die enorm veel van zichzelf in het personage lijkt te steken. Ook Vlad, de niet zo angstaanjagende slechterik wordt geweldig vertolkt door Will Arnet die hiervoor een amusant Russisch Accent uit de kast haalt. Ook de bijrollen van onder andere Carol Arnett als de kangoeroe en Seth Rogen als de sidekick-muis van Horton, zijn stuk voor stuk puike prestaties.

Horton Hears a Who is weerom een staaltje van klasseanimatie en in combinatie met een sterrencast en de stem van Charles Osgood als verteller, wordt het een scherp staaltje feelgood filmplezier dat je zeker niet mag missen.

Julie Van Craen Helemaal (niet) akkoord? Lees de