Hereditary

Horrorfans worden verwend de laatste jaren: er is niet alleen een enorm aanbod, het gaat steeds vaker om kwalitatieve producties die het genre echt serieus nemen, zoals It Follows, It Comes at Night, The Babadook, The VVitch, The Conjuring, It, ... Get Out kreeg vorig jaar zelfs vier Oscarnominaties!

Ook Hereditary, intussen flink gehypet als een onvoorstelbaar enge film, is een regiedebuut dat kan tellen. Cineast Ari Aster weet met zichtbaar talent een creepy sfeer op te bouwen en maakt al dat onheil ook visueel erg fascinerend.

De familie Graham trekt naar een rouwdienst: oma is overleden. Annie beschrijft haar moeder als niet bijzonder hartelijk en het is waarschijnlijk dat het gezin van vier de draad snel zal kunnen opnemen. Maar enkele weinig gezellige voorvallen steken daar een stokje voor. Zo blijkt het lichaam van de grootmoeder de dag na de dienst uit het graf verdwenen te zijn. Vader Steve houdt dit liever geheim voor zijn nog wat labiele echtgenote, die zich op haar werk moet kunnen focussen: het construeren van miniatuurhuizen. Dan slaat het noodlot opnieuw toe.

Hereditary geldt lange tijd als een soort allegorie: rouw, verdriet en schuldgevoelens zijn realistische demonen die gezinnen kunnen kapotmaken. Vanuit de bezorgdheid dat wat we van onze ouders erven niet altijd een geschenk is, groeit een benauwend sfeertje, dat aanvankelijk enkel uit volkomen verklaarbare en geloofwaardige feiten gepuurd wordt. Die worden niettemin in erg oncomfortabele en zelfs akelige scènes gegoten, waardoor je haren al snel enkele keren flink overeind gaan staan. Dat de marketing rond deze productie ook een hulplijn inhield voor wie na de film doodsbang was, was een overdreven stunt, maar wie zelf met dramatische sterfgevallen geconfronteerd werd, zou na de film misschien toch een hartversterkertje kunnen gebruiken.

Doorheen de steeds griezeliger wordende – en stilaan minder verklaarbare - taferelen blijven de personages en hun belevingen centraal staan. Dat vraagt sterk geëngageerde acteurs. Toni Collette voelt het moederpersonage perfect aan en vermijdt de hysterie. Ook Alex Wolff verdient alle lof voor zijn langzame mentale afbrokkeling. Met debutante Milly Shapiro hebben de makers goud in handen, al hebben we het dan vooral over het aparte voorkomen van het meisje.

Bij momenten ijzingwekkende en gruwelijke horrorthriller waarin het concept gezin in rook opgaat.

De regisseur zet deze nachtmerrie met vernuft in beeld. Hereditary is ook visueel intens: de camerastandpunten en montage ondergraven de gezinswarmte en huiselijkheid waar elke kijker instinctief naar verlangt. De meest ijzingwekkende momenten zijn vaak subtiel en sober. En laat ons het vooral niet hebben over de geluidseffecten: je zal onvermijdelijk aan deze film blijven denken als je iemand met de tong hoort klakken.

Is Hereditary de engste film ooit? In geen geval. Maar dit is wel heerlijke horror, die je in elkaar laat krimpen in je zitje en je hart nu en dan een slag laat over slaan. De essentie van de plot is echter wat goedkoop en contrasteert met de lang volgehouden suggestie dat alles zich enkel in de hoofden van de personages afspeelt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de