Here

Bas Devos moet één van onze meest productieve filmmakers zijn. Met het humanistische Here is hij na Violet, Hellhole en Ghost Tropic al aan zijn vierde film toe op negen jaar tijd. Je kan dit makkelijk zijn lichtste productie noemen, zonder dat dat een waardeoordeel hoeft te zijn.

Opnieuw is Brussel het decor, maar dat het grootste deel van de actie zich in de natuur afspeelt, is verrassend. Nou ja, actie: net als in zijn vorig werk ontwikkelen gebeurtenissen zich bij Devos sluimerend en kent de film daardoor een intussen kenmerkend, traag beschouwend tempo.

De toenadering tussen een arbeidsmigrant en een doctoraatstudente bevat een zekere charme. Het is een aandoenlijke ontluikende romance, die in zijn puurheid heel krachtig overkomt. Devos zoomt in op twee goedaardige mensen en kiest daarvoor de mooiste kant van het door velen vervloekte Brussel. Ze buigen zich samen over mos. De cineast ziet in de plantensoort een mooi metafoor: het zijn de vaak onzichtbare mensen in de onderste laag van onze samenleving die alles in werking houden.

Een innemende beschouwing van menselijke ontmoetingen en een ode aan de kleinste ecosystemen

Devos wil ons niet treurig stemmen met die vergelijking. Here is een optimistische, lichtvoetige beschouwing over aandacht hebben voor elkaar, over verbinding. Tussen personen, maar ook tussen mens en natuur. Grimm Vandekerckhove - die ook Ghost Tropic sprookjesachtig vatte - pakt uit met natuurbeelden die betoveren in al hun eenvoud. Devos neemt zijn tijd en staat stil bij vogelgeluiden, ruisende bladerdekken en wuivende grashalmen. Dat contemplatieve aspect, gecombineerd met de minimalistische en trage vertelling, zal van sommige kijkers geduld vragen. Dat de film finaal wat vaag een essentie vat, kan dan weer een ander struikelblokje vormen, maar het valt niet te ontkennen dat Here net als bij Ghost Tropic aanzet om zelf dat Brusselse groen te gaan besnuffelen en bij uitbreiding die stad en zijn mensen wat liever te zien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de