The Hangover Part II

“It happened again.” The Hangover was een van de meest originele, verfrissende en geestige komedies van de laatste jaren. Met Part 2 komt daar nu een vervolg op: dezelfde bende zet dit keer stad der zonden Bangkok op stelten op de avond voor het huwelijk van Stu. Ze worden wakker in een vieze hotelkamer, waar ook Chow (de excentrieke Aziaat die in de eerste film uit een koffer sprong) onder een tapijt ligt te slapen. De jonge schoonbroer van Stu, Teddy, is vermist. Daarop gaat de bende op zoek naar antwoorden, maar vooral naar Teddy.

De waarheid is dat The Hangover een film was die geen sequel nodig had. Meer zelfs: een vervolg zou nooit even goed kunnen zijn, net vanwege de originaliteit en verrassing van de eerste film. Dat ze deze sequel niet ‘The Hangover 2’, maar wel ‘Part 2’ hebben genoemd, lijkt ergens al een schuldbekentenis: ze weten zelf ook wel dat dit geen nieuwe Hangover is, hoogstens een aanhangsel waarmee ze de hype willen uitbuiten en de kas spijzen.

De formule van de eerste film werd dan ook integraal overgenomen. Dezelfde verhaalstructuur, dezelfde personages, dezelfde humor, zelfs de fotocompilatie op het einde is er weer. Als je de eerste film en dit vervolg naast elkaar zou afspelen, lopen de scènes gegarandeerd parallel. Enkel het personage Allan Garner is voorlopig nog steeds grappig. Laat ons bidden dat ze ook dát niet uitmelken: herinner u Due Date, waarin Zach Galifianakis een nagenoeg identiek personage speelt.

Het is nooit een goed idee te proberen die ene epische, onverwacht avontuurlijke avond te evenaren.

In een poging om Part 2 toch wat meer pit te geven, werd de morning after simpelweg wat extremer gemaakt. Helaas is de humor daarmee niet scherper geworden, integendeel. We moeten het stellen met een handvol grappige momenten en leuke insteken, wat veel te weinig is. Telkens de jongens einde raad zijn, vinden ze een nieuwe aanwijzing die weer naar een nieuwe locatie leidt, het is tergend voorspelbaar allemaal. Verschillende keren herhalen de personages zelf dat ze niet kunnen geloven dat dit opnieuw gebeurt. Daarnaast zijn er ook wat subtielere verwijzingen naar de eerste film, noem het gerust een soort van zelfspot vanwege de makers.

Het is nooit een goed idee te proberen die ene epische, onverwacht avontuurlijke avond te evenaren. Dat is een beetje het verhaal van The Hangover Part 2: ergens blijft het wel nog steeds een leuke film, zeker in vergelijking met andere komedies, maar hij verliest gewoon te veel van z’n charme door zo frappant in herhaling te vallen. Het is dan ook doodzonde dat een crew met zoveel talent het niet aandurft om na een eerste hit van de succesformule af te stappen, zeker als je weet dat de verrassing net de sterkte was van de voorganger.

Tim Vanhoorneweder Helemaal (niet) akkoord? Lees de