Hacksaw Ridge

Genre: Oorlogsdrama | Duur: 2u11 | 2016 | Release: 9 November 2016 | Land: VS, Australië | Regie: Mel Gibson | Cast: Andrew Garfield, Sam Worthington, Vince Vaughn, Teresa Palmer, Hugo Weaving, Luke Bracey, Rachel Griffiths

Dat een intussen wat afgeleefde en buiten de gunst van Hollywood gevallen, voormalige superster als Mel Gibson met Hacksaw Ridge een behoorlijk solide oorlogsprent weet te maken, wijst er toch op dat de man nog niet al zijn kwaliteiten verloren heeft. De Oscarwinnende cineast van Braveheart,  The Passion of The Christ en Apocalypto zet zijn bloederige parcours met zeker succes verder.

Het hoofdpersonage, Desmond Doss, wil zijn land dienen en vervoegt het leger om te gaan strijden tegen Japan in de tweede wereldoorlog. Hij is er tijdens zijn jeugd – onder invloed van een getraumatiseerde vader – en door zijn geloof echter van overtuigd geraakt dat hij geen wapens wil gebruiken. De opleiding vereist nochtans dat iedereen leert vechten. Als gewetensbezwaarde blijkt het keihard om je principes te moeten hanteren in een machowereld waarin doden verbloemd wordt als strijden voor je vaderland. In die zin is Hacksaw Ridge ergens wel een anti-oorlogsfilm. 

Dit waargebeurde verhaal heeft Gibson duidelijk getroffen, want dit is een idolate en sensationele kijk op de gebeurtenissen van toen, met een verpletterende nadruk op het patriottische karakter en de gruwel van de oorlog. Op dramatisch vlak krijg je dan een ergerlijk simplistische film, waarin de emoties als met lood bezwaard van de verwrongen tronies van de acteurs druipen. Nergens is plaats voor nuancering en iedere minuut wordt de kijker ruw in bepaalde interpretaties gedrukt, o.a. door de sterk aanwezige muziek. We zullen en moeten voelen wat Gibson wil, zijn hand in onze nek. 

Hacksaw Ridge neigt dus op heel wat momenten naar het bombastische, en dan hebben we het nog niets eens over de taferelen op het strijdperk gehad. Met een als vanouds gretig genoegen volgen de slachtingen elkaar op. Het bloed gutst enthousiast alle kanten op, op hol geslagen ingewanden vallen niet te negeren, ledematen en schedels vormen welwillende schietschijven. Oorlog is smerig en onmenselijk, en dat mag je tonen, maar moet dat met een aan het perverse grenzende lust of plattte sensatiezucht? Zet dit naast Saving Private Ryan en stel het verschil in toon vast.

Hoewel de actiescènes impressionant zijn en productioneel piekfijn in elkaar zitten en Hacksaw Ridge een aantal beklemmende en helse momenten kent, voelt deze film dus te spectaculair en melodramatisch aan om echt voelbaar te maken wat er zich destijds afspeelde. Andrew Garfield pakt de kijker gelukkig in met een mooie, doorleefde vertolking, al schuwt ook hij de subtiliteit. De ravissante Teresa Palmer past prachtig in het plaatje, maar verder wordt de cast bevolkt door stoer grimassende alfamannetjes (waaronder vrijwel geen enkele Amerikaan). In het bijzonder Hugo Weaving als vader Doss, mag alles uit de kast halen om ons toch maar te overtuigen van zijn trauma en overtuigingen.

Als getuigenis over het barbaarse van de mensheid en als eerbetoon aan een soldaat buiten categorie is Hacksaw Ridge een film die reflectie en bezinning beoogt. Met effect, maar de grove borstel die de cineast hiervoor hanteert, had gerust vervangen mogen worden door een penseel. Fijne motoriek zal echter nooit iets voor Mel Gibson zijn.