The Grudge 2

Hoeveel films kan je brouwen uit één simpele horrorplot? Na al een reeks Grudge films in Japan te hebben gemaakt, is regisseur Shimizu nu aan zijn tweede Amerikaanse remake toe, waarin hij vooral plotlijnen recycleert uit zijn vorige films. Hetzelfde deed hij ook al in de eerste remake, waarin Sarah Michel Gellar en haar vriendje in Tokyo bevangen werden door ?de vloek?. Het vriendje sterft en Buffy eindigt in zware shocktoestand in het ziekenhuis, nog steeds achtervolgd door Kayako?s geest. Wanneer haar jongere zus naar Tokio komt om haar te bezoeken duikt zij natuurlijk, ondanks de raad van haar zenuwzieke zus, ook het vervloekte huis in.

Kwestie van de slachtofferkring wat groter te maken en het geheel wat meer afwisseling te geven, wordt er nog een tweede plotlijn opgebouwd rond drie high school meisjes (het eeuwige fetisj-object) die elkaar uitdagen in ?what is known as japan?s most haunted house?. Eén van de meisjes is Amerikaanse en zo wordt een derde verhaal opgestart over hoe de vloek zich onherroepelijk uitspreidt naar een appartementsgebouw in Chicago. Euh, onherroepelijk? Het uitgangspunt van The Grudge, althans in de vorige film is, en ik citeer even uit de recensie van de eerste remake ?een oude legende?, die zegt dat ?de plaats waar iemand op extreem gewelddadige wijze is omgekomen vervloekt is en dat iedereen die ermee in contact komt met het onheil geïnfecteerd zal worden?. De vloek spreidt zich nu echter zonder probleem uit naar een ander gebouw in Chicago, en springt vlotjes over op gezinsleden, buren, vriendinnen.

Maar ach wat zou het? Shimizu en zijn collega jap-horror regisseurs hebben lak aan narratieve conventies en verwachtingen en waarom ook niet. De japanse neohorrors (Ringu, Dark Water alsook de remakes The Ring en Dark Water zijn narratief misschien niet zo sterk maar qua sfeerschepping, de bijzonder rijke en angstaanjagende sound design, de punctuele horror en shockmomenten afgewisseld met scènes die een dreigende atmosfeer uitademen, de creepy creaturen die uit hoeken, douches, liften, foto?s en tv-schermen tevoorschijn kruipen...maken er stuk voor stuk toch sterke horrorfilms van. Geef toe, wie was er niet een beetje bang bij een eerste visie van de originele Ju-On of Dark Water?

Shimizu weet net als Hideo Nakata hoe hij bepaalde ambiguïteiten in beeld en geluid kan uitbuiten om het publiek angst aan te jagen, soms traag en langzaam dan snel en hevig. Spijtig genoeg komen in de tweede film de geesten al veel te snel en veel te expliciet in beeld. Doordat Shimizu van in het begin alle registers opentrekt valt er voor de rest weinig anders te verwachten dan meer van hetzelfde. Telkens opnieuw als een personage zich ergens alleen bevindt, zien we het creepy jongetje of zijn moeder wel ergens opduiken, een been of een hand vastpakken. Sommige scènes zijn best geslaagd, andere zijn dan weer te onnozel voor woorden. Maar teveel is teveel en de japan neo-horror formule lijkt nu echt wel definitief compleet uitgemelkt.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de