Godzilla

Nadat we verwend werden door het robot versus monster-extravaganza Pacific Rim, waren de verwachtingen voor de nieuwe Godzillafilm hooggespannen. Zestig jaar na het origineel, blijft Godzilla tot onze verbeelding spreken en de koning der monsters verdiende een waardige transitie naar de 21ste eeuw, zeker na de teleurstellende versie van Ronald Emmerich uit 1998. Op de regiestoel zat ditmaal Gareth Edwards. Dit jonge talent toonde zijn potentieel met de aardige low-budgetfilm Monsters en leek een meer dan geschikte keuze. We waren dan ook benieuwd wat het resultaat zou zijn als hij carte blanche kreeg voor een grootschalige Hollywoodblockbuster.

Het verhaal dat Max Borenstein en Dave Callaham neerpenden leunt dicht aan bij de oorspronkelijke Japanse Godzillafilms. De nucleaire dreiging blijft prominent, al geven ze ook een ecologisch kantje aan het verhaal, net als in Pacific Rim. De film gaat van start wanneer een expeditieteam onder leiding van de Japanse dokter Serizawa een ontdekking doet in de Filipijnen. Niet veel later leiden vreemde aardschokken tot een ongeluk in een Japanse kerncentrale, waarbij ingenieur Joe Brody zijn vrouw verliest. Wanneer de aardschokken zich vijftien jaar later herhalen, keert Joe samen met zijn zoon terug naar het rampgebied. Hier ontdekken ze dat het gebruik van nucleaire materie oeroude wezens heeft doen ontwaken die het voortbestaan van de mensheid bedreigen.

Deze wezens, of kaijû zoals ze gekend zijn bij de fans, zijn natuurlijk de aantrekkingskracht van de film. Edwards bouwt hun komst gestaag en met veel spanning op. Wanneer Godzilla zelf eindelijk in beeld komt, is het puur genieten. De schaal van de film is overweldigend, de finale confrontatie opwindend en knap in beeld gebracht. De meest indrukwekkende scène is waarschijnlijk wanneer een aantal soldaten een vrije val maken vanop 30 000 km om in het epicentrum van de actie te belanden.

De film begaat echter de fout om de eerste confrontaties tussen de monsters steeds te onderbreken en te verspringen naar een andere scène. Wanneer dit vroeg in het verhaal gebeurt en er overgeschakeld wordt naar Fords zoon die naar het gevecht op de televisie kijkt, is dit nog grappig. Maar daarna keldert het meermaals de opgebouwde verwachtingen. Op een gegeven moment horen we Serizawa ‘Let them fight’ zeggen, een advies dat Edwards ook beter ter hand had genomen.

Wanneer Godzilla zelf eindelijk in beeld komt, is het puur genieten

Waar het ook misloopt, is de menselijke kant van het verhaal. Buiten Joe en Serizawa is er geen enkel memorabel personage in de film. Vooral Aaron ‘Kick-ass’ Taylor-Johnson voelt aan als een miscast en speelt een weinig boeiende en overtuigende Ford. De jonge acteur kan een film als deze eigenlijk nog niet dragen. Bryan Cranston, die Joe speelt, verdwijnt dan weer veel te snel uit het verhaal. Zijn zoektocht naar antwoorden door zijn schuldgevoel en de onderontwikkelde vader-zoonrelatie hadden veel meer potentieel dan de compleet overbodige subplot rond Ford die probeert terug te keren naar zijn vrouw en kind. Het vooruitzicht op de ontmoeting tussen Joe en Dr. Serizawa beloofde evenees interessant kijkvoer te zijn, maar hier dachten de scenaristen duidelijk anders over. Een resem topacteurs in de bijrollen voegt een interessante dimensie toe aan het popcorngehalte van deze prent, maar allen blijven ze voornamelijk ongebruikt. Van gemiste kansen gesproken.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de