Go

Genre: Humor | Duur: 1u42 | Release: 29 September 1999 | Land: | Regie: Doug Liman | Cast: Katie Holmes, Sarah Polley, Suzanne Krull

De tweede langspeelfilm van regisseur Doug Liman (Swingers) is een vlot verteerbare, trendy actiekomedie die de ongewone narratieve structuur en gebalde no-nonsense dialogen uit Pulp Fiction combineert met het hippe, expressieve camerawerk uit Trainspotting.



Net als in Pulp Fiction krijgen we een aantal gebeurtenissen gepresenteerd die zich binnen een korte tijdspanne - in dit geval Kerstnacht - voltrekken, maar die telkens vanuit een ander standpunt (personage) worden belicht. Op die manier vormt een gemeenschappelijk vertrekpunt (een mislukte drugdeal) de aanzet tot het ontwikkelen van een drietal verhalen die naar het einde toe samenvloeien en zo het beeld van een wilde uitgangsnacht in L.A. en Las Vegas compleet maken.



Elk onderdeel van de zich rond vier personages ontspinnende plot begint op precies hetzelfde moment: tijdens een dienstwissel in een supermarkt in Los Angeles, net voor Kerstmis. Ronna is een zeventienjarige bediende die wegens financiële problemen een drugdeal sluit met Adam en Zack. De beloofde XTC-pillen haalt ze zélf bij Todd Gaines, een gewiekste dealer die eveneens levert aan Simon, Ronna's Britse collega die op dat moment vertrokken is naar Las Vegas. Ze heeft echter al snel door dat de deal met Adam en Zack opgezet spel is, en spoelt de pillen door. Geen verkoop betekent echter geen geld, en om Todd te kunnen terugbetalen besluit ze valse tabletten te gaan verkopen op een aan de gang zijnde rave-party. Todd, die echter lucht heeft gekregen van de zaak, begeeft zich eveneens naar de fuif, waar hij er echter getuige van is hoe Ronna door een auto wordt weggemaaid.



Tot zover het eerste verhaal. In de twee volgende verhalen wordt de kijker geïntroduceerd in de belevenissen van de overige personages. Simon en zijn vriend Marcus beleven een wilde nacht in Las Vegas, waar ze zich aan zowat alles overgeven waar elke gezonde teenager van droomt: ze overnachten in dure hotels, vergokken hun geld in casino's, wippen met twee vrouwen tegelijk, rijden rond in een Ferrari en bezoeken een seksclub. Het derde verhaal tenslotte concentreert zich op Adam en Zack, die acteurs blijken te zijn en door de agent met wie ze de drugsval opzetten worden uitgenodigd op een bizar Kerstdiner



Naarmate de film vordert blijkt er zich een belangrijke samenhang te vormen tussen deze schijnbaar op zichzelf staande gebeurtenissen. Het voornaamste plezier dat je als kijker aan Go beleeft, bestaat dan ook uit het je op sleeptouw te laten nemen door de roekeloze personages, om er gaandeweg achter te komen hoe de afzonderlijke elementen in elkaar klikken als onderdeeltjes van één solide en geolied mechanisme. Tegelijk is dit laatste ook de zwakte van de film; het geheel is misschien té doordacht, té gestroomlijnd.



De modieuze look - met fotografie van Liman zélf - is ongetwijfeld medeverantwoordelijk voor dit euvel. Go mist de rauwe brutaliteit, directheid en finesse die het vergelijkbare Pulp Fiction zo typerend en uniek maakte. De film is duidelijk georiënteerd naar een publiek dat is opgegroeid met trendy jongerensoaps als Melrose Place en Dawson's Creek, wat eveneens valt af te leiden uit de cast, die bijna volledig bestaat uit acteurs die zowat elke dag op televisie te zien zijn (Dawson's Creek, Party of Five, Ally McBeal). De voortdurende vergelijking met Pulp Fiction komt de film overigens niet ten goede; Go benadert deze illustere voorganger op geen enkel moment, laat staan hem te evenaren.



Het is echter een referentie die de film zélf heeft ingebouwd, in die mate zelfs dat Go op vele vlakken als een regelrechte rip-off van Pulp Fiction kan worden beschouwd: de agent met de bizarre seksuele neigingen, de pistoolscène in de auto, de drie hoofdstukjes die zich elk rond een bepaald personage concentreren, de cirkelstructuur (zowel begin als einde spelen zich af in een coffeeshop). Het zijn elementen die we op nagenoeg identieke wijze terugvinden in Pulp Fiction, maar die uit wellicht commerciële overwegingen nergens even sterk worden doorgedreven. Los van dit alles valt er aan Go evenwel genoeg lol te beleven, het is een puur ontspanningsproduct dat voor één keer eens niet de draak steekt met de intelligentie van het publiek. En de muziek van o.m. Massive Attack en Air is een extra reden om te gaan kijken.