Forgetting Sarah Marshall

An Apatow Production: we mogen ondertussen toch stellen dat dit een behoorlijk betrouwbaar kwaliteitslabel is geworden. Sinds The 40 Year Old Virgin in 2005 een verrassend frisse wind door onze duffe cinemazalen deed waaien, brengt het team rond producent - maar ook geregeld scenarist en regisseur - Judd Apatow met de regelmaat van de klok een nieuw sympathiek komedietje uit dat toch telkens opnieuw verrast en overduidelijk ver boven het niveau van het gemiddelde bandwerk van de grote Amerikaanse filmstudio’s uitstijgt.

De basis van dit zootje ongeregeld werd gelegd bij de onstuimige tienerseries Undeclared en Freaks and Geeks. Uit die complexloze, talentvolle jonge garde moeten wel een heel aantal succesvolle komische films gepuurd kunnen worden, moet Apatow gedacht hebben en één voor één mogen ze klaarblijkelijk eens volop in de spotlights staan om hun kunstjes aan het bioscooppubliek te tonen. Knocked Up lanceerde de filmcarrière van Seth Rogen, met Superbad maakte de wereld kennis met de grofgebekte dikkerd Jonah Hill en met Forgetting Sarah Marshall achtte Apatow de tijd rijp voor Jason Segel om eens de hoofdrol te vertolken. De inbreng van de jonge Segel ging nog verder, want hij pende tevens het scenario neer van deze film. De regie kwam in handen terecht van het relatief groene blaadje Nicholas Stoller.

Met de basisrecepten van de ‘Apatow producties’ zijn we ondertussen al wel vertrouwd geraakt. De verhalen draaien doorgaans rond een behoorlijk sullige en weinig ambitieuze antiheld die maar niet lijkt te beseffen dat de jaren van jeugdige onschuld al even achter zich liggen. Die karaktertrekken zijn moeilijk te verzoenen met het vinden van een gelukkige en stabiele liefdesrelatie. In Forgetting Sarah Marshall is de nietsnut van dienst Peter Bretter. Hij lijkt de eindjes mooi aan elkaar te hebben met een relaxte job als schrijver van de muziekscore van de CSI-achtige serie Crime Scene: Scene of the Crime en een beeldschone vriendin, die ondertussen een wereldster is geworden via haar hoofdrol in de bewuste serie. Wanneer Sarah Marshall Peter compleet onverwacht na vijf jaar de bons geeft, stort zijn hele luxeleventje in elkaar. Op aanraden van zijn halfbroer Brian (Bill Hader, een helft van het hilarische flikkenduo uit Superbad) trekt hij er even tussenuit naar Hawaï om de pijnlijke historie met zijn ex van zich af te kunnen zetten. Maar wie komt neerslachtige Peter uitgerekend tegen in het Hawaïaanse vakantieoord? Juist ja, zijn sexy ex met haar nieuwe vlam: Aldous Snow, een spiritualistische Britse rockzanger met wel erg open seksuele moraal. Het plan om de zinnen te verzetten lijkt dan ook helemaal op niets uit te draaien, tot Peter de ravissante hotelreceptioniste Rachel Jansen wat beter leert kennen.

Al het goede dat we schreven over Knocked Up en Superbad, is bij Forgetting Sarah Marshall net iets minder van toepassing. De schijnbaar banale premisse voor een typische romantische komedie, wordt geestig maar wat routineus uitgewerkt. Als na één minuut de protagonist zijn borstspieren op vrij gênante wijze voor de spiegel samen trekt, hij na vijf minuten zijn klokkenspel in volle glorie laat bengelen en na vijftien minuten diezelfde hoofdrolspeler van de dokter te horen krijgt dat hij ‘alles moet neuken wat hij op zijn weg tegen komt’, weet je dat je niet naar de nieuwste afgelikte romcom zit te kijken, maar dat deze film wel een lekker subversief kantje bezit.

Vulgair en platvloers als een klucht van de Farrelly-broers wordt de film echter nooit. De goed geschetste karakters en de gewaagde, seksueel geladen, spitse dialigen verhinderen echter niet dat de film wat langdradig en vervelend dreigt te worden. Bij de afloop wordt de meligheid vermeden, maar heb je het wel gehad met de personages. Een fris alternatief voor de verkleutering en wansmaak van veel hedendaagse komedies, maar laat ons hem nu ook niet overschatten.

Jonas Rosquin Helemaal (niet) akkoord? Lees de