Foe

In dit pover uitgewerkte drama staat het jonge koppel Hen en Junior centraal die in een door het klimaat geteisterde wereld trachten te overleven. Hun relatie is niet bepaald meer sprankelend. Op een dag krijgen ze een voorstel waarbij een biologische dubbelganger van Junior zijn plaats zou innemen zodat hij de ruimte in kan in opdracht van de overheid. Dat zou zowel een fascinerende scifi als een bezwerende reflectie over identiteit kunnen opleveren maar Foe is vooral ijl in zijn pogingen weer te geven hoe de twee protagonisten worstelen met eigenheid en de betekenis van hun relatie.

Dan heb je twee hoofdacteurs van dit formaat en schotel je hen een te vaag ontwikkeld, slap gedramatiseerd en betekenisloos scenario voor waarin geen van beide een echt personage kan vorm geven. In de plaats laat je ze dan nog maar eens dollen en rollebollen - steekt Paul Mescal niet in elke productie zijn broek af?

De premisse zelf blijkt dan nog eens recent aan bod gekomen te zijn in een aflevering van Black Mirror, waarbij dezelfde vraag kan gesteld worden die het basisgegevens onderuit haalt: als wetenschap in staat is een mens te klonen, waarom wordt dan die dubbelganger niet naar die gevaarlijke missie gestuurd in plaats van de oorspronkelijke persoon?

Een slap uitgewerkte reflectie op identiteit en relatie

Garth Davis scoorde met het overschatte Lion, maar nadien vond zijn Mary Magdalene - ondanks de aanwezigheid van Joaquin Phoenix en Rooney Mara - geen publiek en nu verknalt hij het nog meer met een slaapverwekkende lege doos. Die carrière lijkt dood te bloeden waar we bij staan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de