Finding Neverland

Als Hollywood ergens goed in is, is het wel in onvervalst sentiment. Regisseur Marc Forster raakte na het succes van zijn arthouse-hit Monster's Ball meegesleurd in de mainstream en heeft voor Finding Neverland intimiteit en rauw-realisme consequent ingeruild voor theatraal drama en schaamteloze meligheid. Het nadrukkelijk mikken op de traanklieren gaat in dit sprookjesachtige drama echter gepaard met een oprechtheid en kwaliteit die het genre vaak ontbeert. En dat maakt van deze prent een typevoorbeeld van topamusement voor het hele gezin.

Johnny Depp schittert voor de zoveelste keer in een kinderlijke rol, deze keer als de fantast J. M. Barrie, een succesvol schrijver in het Londen van het begin van de 20e eeuw. Een ontmoeting met de jonge weduwe Sylvia Davies (Kate Winslet op haar best) en haar vier kinderen biedt hem de inspiratie tot het schrijven van wat zijn bekendste stuk zou worden: Peter Pan, het jongetje dat nooit groot wou worden. Maar zijn betrokkenheid bij het leven van het gekwetste gezin, wordt steeds groter. Zowel Barrie's vrouw (Mitchell) als Sylvia's moeder (Julie Christie - voor het eerst sinds lang nog eens in een volwaardige rol) stellen zich er vragen bij. Intussen wacht Charles Frohman (Hoffman), Barrie's werkgever, op een nieuw stuk dat Londen moet versteld doen staan.

Finding Neverland wist de Amerikaanse critici te bekoren, en dat is aannemelijk. Het scenario is weinig complex, biografisch en historisch interessant, voldoet met ingrediënten als onmogelijke liefde en een levensbedreigende ziekte aan een klassiek patroon, en doet ongegeneerd alles om ontroering op te wekken. Maar daarnaast is dit ook een met hart en ziel gemaakt sprookje en een absolute ode aan de verbeelding en het kinderlijke geloof. Want hoewel weinig interessant in beeld gebracht (dat valt ons wat tegen van de regisseur), bevat Finding Neverland heel wat knappe scènes die laten zien dat magie overal om ons heen is. En hoeveel tranen er ook in de ogen van de kindertjes staan, of hoe kuchend het noodlot zich ook aankondigt, je voelt pas een krop in de keel als je stilstaat bij de essentie van het verhaal: de volharding van Barrie om zijn fantasie te laten gelden en het gemak waarmee een kind zich daarin laat meeslepen. De scènes waarin de première van het toneelstuk plaatsvindt, illustreren dit prachtig. Eigenlijk zouden we allemaal Peter Pan willen zijn, en blijven spelen tot we oud en versleten zijn.

In tijden van verzuring mag Finding Neverland gerust een publiek vinden, en met de slimme, maar ook perfecte casting van Depp en Winslet kan dat geen probleem zijn. Een film die om Oscars schreeuwt is niet per definitie een meesterwerk, maar is doorgaans wel goed genoeg om u een aangename ervaring te bezorgen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de