Everybody Wants Some!

Genre: Komedie | Duur: 1u57 | 2016 | Release: 1 Januari 2016 | Land: VS | Regie: Richard Linklater | Cast: Blake Jenner, Wyatt Russell, Zoey Deutch, Juston Street, J. Quinton Johnson, Tyler Hoechlin, Glen Powell

Een Oscar werd hem nog niet gegund, maar Richard Linklater werd dankzij Boyhood eindelijk opgenomen in de galerij der groten. Waarop hij meteen bedaard terugkeerde naar zijn roots om met een cast vol onbekenden een weergaloos sympathiek filmpje over het onbegrensde studentenleven in te blikken.

Het is 1980. In de drie dagen voor het begin van het academiejaar verkent een groep brallerige honkbalspelers het studentenleven. Het zijn haantjes, die samen een huis delen en in alles een competitie zien. Ze gaan uit, feesten, versieren vrouwen, dagen elkaar uit, spelen honkbal.

Rondom deze groep jongvolwassenen, die je best nog oppervlakkig en oninteressant mag noemen, wordt een nostalgisch, romantisch sfeerbeeld gecreëerd van een periode die voor de protagonisten van betekenis en misschien zelfs definiërend is zonder dat ze dat zelf beseffen. Zonder een greintje ironie exploreert Linklater de vriendschappelijke maar ook competitieve dynamiek tussen jonge mannen. Het samenspel van de veelbelovende jonge acteurs is aanstekelijk. Was dit maar de pilootaflevering voor een televisieserie, zo graag zouden we deze jongelui verder volgen. 

Want dit is een ontegensprekelijk energieke, swingende, sexy, geestige en warme kijk op de jeugd van toen, over de subculturen heen, waarin dan ook nog eens grandioos de tijdsgeest wordt gevat. De soundtrack vol popklassiekers is weliswaar erg voor de hand liggend maar maakt van Everybody Wants Some! wel een feestelijke, doorvoelde trip. 

Thematisch zit Linklater aldus op hetzelfde spoor als Dazed and Confused, zijn doorbraakfilm uit 1993, maar de cineast ziet Everybody Wants Some! ook als een gevoelsmatig vervolg op Boyhood, al verschilt de periode. Alleszins vormen de films een mooi drieluik die de filmmaker op zijn best en puurst laat zien.

Beperkt geapprecieerd en zelfs wat onontdekt, maar ooit komt de erkenning wel, mag je dit niet zomaar een komedie noemen. Het is een ijzersterke en liefdevolle ode aan het jong en onverantwoordelijk zijn, aan zorgeloosheid en de idee dat de wereld aan je voeten ligt. Een klassieker in wording, durven we hopen.