Enter the void

Genre: Drama/Thriller/Actie | Duur: 2u34 | 2009 | Release: 14 Juli 2010 | Land: Frankrijk, Italië | Regie: Gaspar Noé | Cast: Nathaniel Brown, Paz de la Huerta, Cyril Roy, Olly Alexander

Af en toe flitsen de woorden 'Le temps détruit tout' nog op ons netvlies. De dankbare schuldige is Gaspar Noé, die ons in 2002 schokte, naar adem deed happen en vooral ontroerde met zijn controversiële wraakfilm Irréversible. Daarna bleef het even stil rond de Franse regisseur - hij regisseerde enkel nog een stukje van de schandalenverzameling Destricted.

De stilte wordt doorbroken met een knal, een visueel overweldigende trip van 154 minuten. Het idee kwam ooit tot Gaspar Noé toen hij, trippend op paddenstoelen, naar Lady in the Lake keek. Die film uit 1954 is de geschiedenisboeken ingegaan, niet omwille van zijn kwaliteit, maar omdat hij volledig vanuit de point-of-view van één personage gedraaid is. Noé had net voor zijn trip een boek gelezen over bijna-doodervaringen. Die drie elementen - trippen, point-of-view en leven-na-de-dood - ontwikkelden zich in zijn brein en exploderen met Enter The Void op het scherm.

Centraal in het verhaal staan broer en zus Oscar en Linda. Hij is een Amerikaan die in Tokyo woont en daar, zonder het goed en wel te beseffen, junkie en drugdealer is geworden. Zij is recent verhuisd naar Tokyo en woont bij Oscar in. We volgen alles vanuit Oscars point-of-view; we kijken vanuit zijn ogen, knipperen inclusief. We blijven Oscars perspectief volgen na een dramatisch aflopende drugtransactie. Regisseur Noé vroeg zich destijds af waarom filmmakers nooit tonen wat je ziet wanneer je een hallucinogeen hebt genomen. Wat hij daaronder verstaat, zien we in een van de eerste scènes.

Inclusief de geschifte openingstitels worden we het eerste uur van Enter The Void overrompeld door wat we zien, al weten we niet goed wat dat is. Het tweede uur wordt het ons wat teveel, tot op het vervelende toe. Ondanks de hyperoriginele visuele aanpak, gebruikt Noé enkele regietrucjes opnieuw en opnieuw en het verhaal blijkt, voorbij die vormgeving, niet echt overtuigend. Daarenboven irriteert Linda ons, zowel het personage als de actrice. Tijdens het derde uur maakt de verveling plaats voor irritatie en willen wij de zaal uitstormen na enkele faux eindes.

Maar kijk! Enkele dagen later zijn wij ook aan het vliegen boven de stad, boven ons lichaam. De visuele impact van deze trip is blijven kleven in ons waarnemingscentrum. We krijgen nieuwe onwillekeurige flitsen op het netvlies en zijn, zonder het goed en wel te beseffen, overdonderd door Enter The Void.