Encanto

Walt Disney blijft het superieure Pixar wat achterna lopen. Als je Onward, Luca en Soul naast de drie recenste Disneyproducties zet - Raya and the Last Dragon, Frozen II en Ralph Breaks the Internet, is snel duidelijk bij wie de pixelmagie het beste werkt. Niettemin blijft ook de moeder der animatiestudio's mooi werk leveren. Encanto is visueel verrukkelijk en etaleert een warme charme.

Na de Oosterse sfeer van Raya werd nu inspiratie gezocht in de Colombiaanse cultuur. In de jungle bevindt zich een paradijselijk dorp dat afgeschermd is van de harde realiteit. De familie Madrigal bewoont er een karaktervol huis - en dat mag je letterlijk nemen. Alle familieleden hebben een magische kracht, behalve Mirabel. Haar frustraties groeien naarmate stammoeder Alma meer en meer belang hecht aan de gaven. Maar het zou wel eens de persistentie van Mirabel kunnen zijn die de familie en het dorp zal behoeden voor onheil.

In deze charmante vertelling voert Disney ook dit keer een vrouwelijke protagonist op, voor het eerst met een bril op. Hoewel de familale perikelen voor heel wat dynamische taferelen zorgen, is de plot echter vrij ernstig en zijn de personages weinig cartoonesk, met oma Alma als levensechte, dominante uitschieter. Mirabel is geen Elsa of Moana en haar acties blijven eigenlijk wat beperkt. Een groots avontuur kan je Encanto misschien toch niet noemen en op muzikaal vlak maakt het allemaal weinig los.

Charmant en innemend, ook al missen we wat fun.

Het huis zelf, eigenlijk het verhaalelement met het grootste potentieel aan actie en avontuur, blijkt al bij al niet zo'n erg grote rol te spelen en de guitige toekans die gelokt worden door een personage dat met dieren kan spreken, blijken enkel maar de achtergrond te moeten vullen. De tijd van sprekende dieren als sidekick, lijkt voorgoed voorbij bij Disney. Als de humor dan ook nog eens vrij beperkt blijft, krijg je een film die de jongsten misschien vooral enkel visueel kan bezig houden. De animatie is grandioos en na zoveel films nog steeds verbluffend, maar de verhaallijn draait om abstracte begrippen als gemeenschap en aanvaarding en de afloop is rommelig, oppervlakkig en zeemzoeterig.

Maar Encanto hoeft daarom niet afgeschreven te worden. Het is innemende cinema die op bevredigende wijze voor escapisme zorgt en met zijn nadruk op Latinocultuur toch een zekere relevantie heeft.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de