Embrassez Qui Vous Voudrez

Een bepaalde strekking binnen de Franse film kent nogal wat inteelt. De charme van vooral de typische, tamelijk bourgeois en semi-komische 'babbelen over relaties'- prenten ligt voor de francofone kijker -naast bij de ironische dialogen- dan deels bij de persoonlijkheden van de acteurs. Vaak hebben wij noorderlijker geïnspireerde, ons meer nuchter achtende nederlandstaligen daar bijzonder weinig boodschap aan.

Hoewel, van dié prenten kan je niet zeggen dat ze het publiek prendre pour des cons. Als de Amerikanen iets dergelijks proberen (zoals J.J. Leigh en Alan Cumming met The Anniversary Party), is er bovendien vaak al heel wat meer sympathie. En soms wordt door de Franstaligen een film gelanceerd die het genre openbreekt, en daarenboven nog zo'n droomcast huisvest dat ook de niet-a priori-fans de discrete charme van het geheel gaan inzien. Zie het schitterend psychologisch drama Ceux Qui m'Aiment Prendront le Train met o.a. onze Olivier Gourmet, zie het visueel als een huis staande 8 Femmes.

Ook 'Embrassez qui vous voudrez' kan buigen op een ensemblecast om 'vous' tegen te zeggen. Rampling & Dutronc als de verveelde Elisabeth en de bisexuele businessman, Douillon (dochter van Jane Birkin) als hun overindulgerende dochter. Blanc & Bouquet net als in Grosse Fatigue een obsessioneel jaloerse kleine kaalkop en zijn onschuldige advocate Lulu. Viard en Podalydès als een koppel dat een kind heeft verloren, schulden heeft gemaakt en nu de schijn hoog probeert te houden. Courau als onbewust ongehuwde moeder, die valt voor obsessioneel versierder Elbaz.

Blanc bewerkte Summer Things van Joseph Connolly, waarin al deze personages tien dagen congé nemen, al dan niet in het geheim. In die tiendaagse speelt alleen hun existentie zelf hun parten. En kussen ze al dan niet in het geheim wie ze willen. De film gaat ook dieper dan de vaudevilles die dat meebrengt. De ondertoon is tamelijk zwart -erg veel gelukkige personages lopen er niet rond-, de dialoog is behoorlijk luchtig ("Si je pouvais faire la pute, je le ferais. Mais je n?ai même pas de quoi acheter un string !", veronschuldigt Viard zich voor haar chronische geldgebrek).

Het wrange einde van het boek werd in de film ietwat afgevlakt. Blanc toont wel met gepaste ironie dat iedereen door het bestaan strompelt. De meeste personages zijn behoorlijk individualistisch en materialistisch. En het hoofs-romantische koppel past niet in postmoderne tijden. Raak geobserveerd.

Maar soms past dat in combinatie met de burleske scènes als een tang op een varken. Zo bijvoorbeeld de regisseur zelve als jaloerse lover die maar niet vat dat hij aan waanideeën lijdt, tot ie met een spade de BMW van een veronderstelde vrijer bewerkt, éénzelfde grap die een keer of drie wordt herhaald ("J'ai tellement besoin d'un break." - "Un break par rapport à quoi?"), de latin lover lookalike die vergeet dat het kamermeisje is vastgebonden aan de bedstijlen als ie met een ander binnenkomt . De uitkomst van de breuk tussen het burleske en het onderliggend berustend pessimisme, is een tamelijk makke film. Wel wordt die opgefleurd door sterke acteurs en soms knetterende dialogen. Voyez surtout quoi que vous voulez, maar celui-ci: seulement si affinités.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de