The Duke of Burgundy

Verliefd worden op The Duke of Burgundy doe je met minuut één. Een huishoudster in zwarte cape fietst door de natuur op zweverige muziek van Cat’s Eyes. De soft-focus beelden houden af en toe halt, in telkens nieuwe kleurenfilters. Denk sixties en seventies softcore erotica, met extra humor: naast cast en crew vermelden de opening credits ook een ‘perfume’ en ‘human toilet designer’. Het is de start van een prachtige productie, die ons meeneemt naar een onbekende en fascinerende wereld -wie in 1968 Harry Kümels verfilming van Monsieur Hawarden zag had allicht gelijkaardige rode oortjes.

Mannen noch elektriciteit bestaan in dit universum waar Borgen-protagoniste Sidse Babett Knudsen met de nodige sang-froid boven alle –vrouwelijke- lepidopterologen ofte vlinderkenners uittroont. De standaardwerken uit die leer leest ze wijdbeens gezeten op het gezicht van haar geliefde annex huishoudster. Als die bij de handwas tenminste geen satijnen slip over het hoofd zag, want dan moet ze pas echt worden gestraft. Maar er komt geen tepelklem of ketting in beeld – dit machtsspel is mentaal. Geregeld komen daar grappen tussen, let bijvoorbeeld op het publiek tijdens één van de vlinderlezingen of op dé beste scène: het bezoek van een consulente betreffende bedden-op-maat.

Beide hoofdactrices zijn niets minder dan magistraal. De Deense Knudsen wurmt haar ouder wordende lichaam zonder verpinken het korset in, D’Anna was ook al een lichtpunt in regisseur Stricklands debuut Berberian Sound Studio – overigens is net als in die film, het geluidsdesign hier van topniveau. Betoverende beelden van hun intense en subtiele relatie herhalen zich binnen één kader en ook in verschillende scènes. Qua beeldfetisjisme en perfectionisme in set design meet The Duke of Burgundy (de naam van een vlinder) zich makkelijk met parels als Io Sono L’Amore of A Single Man.

Deze smaakvolle hommage aan een (onderbe)licht genre voegt aan al zijn kwaliteiten ook nog humor toe.

Deze smaakvolle hommage aan een (onderbe)licht genre voegt aan al die kwaliteiten ook nog humor toe, wat wordt onderlijnd door een hilarische cameo van de in Charleroi geboren Monica Swinn, een fetisjactrice van Jess Franco. Wees maar zeker dat videokunstenares Sam Taylor-Wood (Death Valley, Love You More), die zich ondertussen omvormde tot Fifity Shades regisseur, de hele Hollywoodmachine terecht een pak rammel wil geven eens ze deze instant cultklassieker voor ogen krijgt.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de