Dreamgirls

Een blik op de acht Oscarnominaties, waarvan twee bekroond, zei eigenlijk al genoeg: productioneel topniveau, een paar sterke songs, fluks met de heupen schuddende acteurs maar voor echt cinematografisch vernuft kijk je best de andere kant op. Tja, musicals op pellicule, we hebben het nooit echt begrepen. Donens Singing in the Rain of Demy's Les Parapluies de Cherbourg, tot daar aan toe. Noem het nostalgie en vul het lijstje dan maar snel aan met Fame en Grease. Maar hedendaagse gezongen prenten, Luhrmanns visuele rollercoaster Moulin Rouge! even daargelaten? Brrr. Die synopsis bovendien: Jamie Foxx als een zich a capella uitdrukkende marketeer van een trio dames in gelijke pakjes, met leeghoofd Beyoncé en een American Idol-finaliste in de rangen?

Maar kijk, onze vooringenomen geest krijgt tijdens het eerste halfuur van Dreamgirls een flinke rammeling. Eerst en vooral staat de soundtrack tenminste nog vol met wat heet muziek voor volwassenen. Afgaand op het eerste halfuur van de prent hoort iedere soulliefhebber de soundtrack in huis te halen. Niet alleen omwille van Eddy Murphy en zijn hilarische en razend energieke tour de force die een snuif Little Richard, een hoop James Brown en een stevige lik Prince bevat. Het genoemde triumviraat, The Dreamettes, met Beyoncé, Jennifer Hudson en een clichématig geschetst opvultrutje (Rose) brengt met ondermeer Move behoorlijk coole (eigenlijk: dampend hete) nummers.

Bovendien weet het eerste deel van deze (in de rolverdeling bijna exclusief Afro-Amerikaanse) musical een interessant thema te beroeren. Het verkopen van zwarte muziek aan blanke oren was geen sinecure in de jaren zestig. Dreamgirls gebruikt niet erg verrassend archiefbeelden van Martin Luther King om dat over te brengen, maar slaagde daar hoe dan ook al in. Zo zien we hoe het brave muzikale brein achter de schermen, de broer van volslanke brulboei Effie, het aanstekelijke Caddilac Car componeert. Curtis, een verkoper van tweedehands auto's die zich in de scène rond het Detroit Theater wist in te werken, ziet er wel brood in. Na wat vijven en zessen wordt het nummer opgenomen door Jimmy Early (Murphy met hilarisch brillantinekapsel) met The Dreamettes als achtergrondkoortje. De vreugde van het instantsucces blijft niet duren: een blanke band brengt doodleuk een makkere versie uit en gaat met de pluimen lopen. Dergelijk verraad komt later in de film ook voor tussen oude vrienden en zo overstijgt de plotlijn al te eenzijdige rags to riches- en hero to zero-verhaaltjes.

Gelukkig maar. Want hoe interessant die op de petite histoire van The Supremes gebaseerde plot op papier ook lijkt, op het grote witte doek gelden er andere wetten. Natuurlijk brengt Hudson de plotpoint-kraker And I Am Telling You I'm Not Going best indrukwekkend, maar die tragische toonladders staan haaks op het matige acteerwerk dat volgt. Bovendien wijken de wervelende optredens al snel voor ruzies in zanglijnen en geweeklaag in kleffe r&b. De derde dame uit het trio is wel erg cliché truttig en personages maken in hun eentje luidop bedenkingen die je hen zo ook wel al kon toeschrijven.

Zo drijft de prent af naar een heel wat bedenkelijker niveau. De paar leuke momenten, zoals de korte Jackson Five-persiflage, helpen allerminst om het oneven gevoel te doen wijken. Toch is het niet al kommer en kwel. Zo was Beyoncé casten als een bloedmooie, allerminst independent woman een briljant productioneel idee. De solo gegane kopvrouw van Destiny's Child mag een bank vooruit. Zij acteert erg vlak hoor, maar dat past ook bij haar rol -nog zo'n kenmerk van de meeste musicals: echt uitwerken hoef je die protagonisten niet. Bijna aan het einde is er het mooie moment waarop haar gezang toch even uit de buik van haar personage lijkt te komen. Beyoncé stopt op dit hoogtepunt maar best met acteren, want rollen die niet zo sterk gelijklopen met haar eigen bestaan liggen beslist buiten haar bereik.

Hetzelfde geldt voor Hudson, want de debutante heeft tonnen realo-charisma en een stem als een klok. Sterk bovendien dat ze zich staande houdt naast veteranen van het witte doek, maar daar is haar Oscar als actrice in een bijrol niet minder een aanfluiting door.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de