Dolemite Is My Name

Genre: Dramatische komedie | Duur: 1u57 | 2019 | Release: 25 Oktober 2019 | Land: VS | Regie: Craig Brewer | Cast: Eddie Murphy, Wesley Snipes, Craig Robinson, Mike Epps, Kodi Smit-McPhee, Chris Rock, Snoop Dogg

Veel artistieke ambities heeft Eddie Murphy niet meer, misschien zelfs nooit gehad. De voormalige superster maakte zich er de laatste twintig jaar vanaf met lamlendige komedies, hoewel hij in 2006 wel even terug op de voorgrond kwam met Dreamgirls. Voor zijn rol in deze musical kreeg hij zijn tot op heden enige oscarnominatie. Hoewel Murphy al een tijd speelt met de plannen voor een vierde Beverly Hills Cop - Adil en Bilall gingen daarvoor al eens op de koffie bij hem - wilde hij toch blijkbaar ook nog eens echt actéren. Dat zien we hem dan ook enthousiast doen in de verdienstelijke biopic Dolemite Is My Name. 

Met veel energie kruipt de 58-jarige Murphy in de huid van Rudy Ray Moore, een vuilbekkende komiek die halfweg de jaren '70 doorbrak met platte rap-avant-la-lettre en vulgaire humor. Na jaren van hopen en dromen van een carrière als entertainer, vindt de optimistische Moore eindelijk een publiek. Vooral zijn typetje Dolemite, een flamboyante pooier, wordt erg populair en Moore krijgt het gekke, onbezonnen idee een film te maken over deze figuur. 

Dolemite Is My Name is een vrij klassieke, wat vlakke prent die echter de overernstige aanpak schuwt en de soms ondoordachte plannen van Moore gepast laconiek in beeld brengt. Het hoofdpersonage wordt daarbij nooit echt helemaal een figuur van vlees en bloed, maar Murphy weet er wel enige dimensie aan te geven. Ook de nevenacteurs komen allemaal mooi uit de verf. 

De eerder lollige film lijkt niet te overdrijven in zijn portrettering, al duurt de prent echt te lang. Moore had wel wat succes maar is zelfs als pionier van rap en slam poetry niet bepaald een memorabel figuur. Meer zelfs, eigenlijk weet deze film ons niet te overtuigen dat hij een opmerkelijk talent had. Zijn rijmelarij komt krakkemikkig over en als filmmaker was hij evenmin een hoogvlieger. We kunnen concluderen dat hij vooral weinig schaamte kende en wist hoe je gemakkelijk kon scoren bij een groot publiek. Verfrissend eens een levensverhaal op film te zien dat met de voeten op de grond blijft, al hadden we de wereld van de blaxploitationcinema graag iets uitgebreider verkend.