Come Sunday

We kregen het niet bepaald warm of koud bij dit waargebeurde relaas over een uit de gratie gevallen predikant van de evangelische kerk. Carlton Pearson stelt op een dag het bestaan van de hel in twijfel en zijn populariteit keldert meteen. Ook zijn kerkvaders zijn geschokt en bestempelen Pearson’s doctrine als ketterij.

Regisseur Joshua Marston (Maria Full of Grace) brengt dit verhaal volledig vanuit het standpunt van Pearson maar is het niet absurd iemand in het gelijk te stellen die als een halvegare een massa mensen misleidt met fabeltjes? Kan je volwassenen die het in alle ernst over het bestaan van een hogere macht of de hel hebben, serieus nemen? Wie interesse heeft in de evangelisch leer zal misschien nog enigszins geboeid raken door de tegengestelde opvattingen van de beide partijen in dit debat, maar eerlijk gezegd slaagt Come Sunday er niet in aan nuchtere kijkers tastbaar te maken wat zo’n schisma doet met de betrokkenen. Alle pogingen van de cineast ten spijt om de gebeurtenissen een zekere impact te laten hebben, bleven we volkomen onverschillig.

Kleurloze dramatiek die elke nuchtere kijker volkomen onberoerd laat.

Chiwetel Ejiofor gaat nochtans voluit. Zijn voortdurend getormenteerde uitdrukking moet de kwelling voelbaar maken maar we kregen al snel genoeg van zijn gepijnigd gefrons. In zijn omgeving sukkelen nevenpersonages met persoonlijke vraagstukken die ze bekampen alsof ze het einde van de wereld betekenen. Je wil dit groepje fanatiekelingen vooral toeschreeuwen dat ze hun tijd en energie beter ergens anders zouden insteken. Of hoe Netflix ons nog maar eens kleurloze cinema door de strot duwt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de