Bittersweet Sixteen

De samenwerking tussen Jan Verheyen en zijn vrouw Lien Willaert werd binnenskamers blijkbaar als best geslaagd ervaren want het echtpaar besloot na het weinig opmerkelijke Red Sandra ook voor Bittersweet Sixteen de handen in elkaar te slaan. Dochter Anna, intussen 16, zorgde voor de inspiratie en werd gul als mederegisseur en co-scenarist op de credits vermeld. We kunnen nog niet meteen concluderen dat zij over een betere smaak beschikt dan haar vader. Bittersweet Sixteen is een bij momenten onuitstaanbare opeenstapeling van de allergrootste tienerclichés.

Je zou nog kunnen stellen dat de klassiekers in het genre - Clueless, Mean Girls, Election - of zelfs net iets minder illustere voorbeelden als Easy A, Never Been Kissed, 10 Things I Hate About You, Booksmart, Project X of The Perks of Being a Wallflower - onvermijdelijke referenties zijn en de verhaallijnen van films over de middelbare schooltijd altijd wel gelijkenissen zullen vertonen met elkaar. Maar de belevenissen van een groep (voornamelijk) meisjes die elkaar in deze Vlaamse prent de duvel aandoen, zijn zo dodelijk vermoeiend, afgezaagd en herkauwd - je treft werkelijk geen enkele leuke vondst aan - dat we spontaan dachten aan die slecht nagesynchroniseerde, schreeuwerige, hysterische en goedkoop aandoende tienerseries waarmee hersendodende zenders als Nickelodeon en Disney Channel gevuld worden.

Dit tienerdrama is dus - en dan willen we onze woorden nog wikken en wegen - teneerdrukkend slecht geschreven. Elke handeling en actie van de personages is een voorspelbaar cliché, de dramatiek haalt zelfs niet het niveau van Familie of Thuis, de flinterdunne personages putten zich uit in de meest stereotiepe handelingen, het is één grote afgezaagde, ongenuanceerde brei waarin alle authenticiteit, inventiviteit of diepgang héél ver te zoeken is. Het is alles welbeschouwd, beste lezer, echt schabouwelijk.

Dit is dan een product van onze tijd. De tieners die we leren kennen zijn kleurloos, aandachtsgeil, theatraal en oppervlakkig en volgen slaafs het slaapverwekkende pad naar volwassenwording. Zelfs de buitenbeentjes conformeren zich en finaal blijkt het antwoord op pesten vooral wraak. Groeipijnen, seksuele twijfels, genderissues, toekomstangst, het gevoel te falen: dat kennen deze tieners niet.

Ook het publiek voelt dus niets. De familie Verheyen weet nergens enige waarachtigheid, zelfs geen waarschijnlijkheid, te creëren en schotelt ons een samenraapsel voor van bestofte dooddoeners en tot leven gebrachte gemeenplaatsen die je met de beste wil van de wereld niet met de werkelijkheid kan rijmen. We durven dan nog niet over het acteerwerk beginnen.

Een schabouwelijke, onuitstaanbare opeenstapeling van highschoolclichés

Niet iedereen hoeft in de leefwereld van tieners te graven zoals Fien Troch dat grandioos deed met Home. Je zou nog kunnen stellen dat de Verheyens gerust hun oppervlakkige ding mogen doen voor een hersendood publiek en cinema ook gewoon entertainend escapisme mag zijn. Maar zelfs met sympathie voor Verheyen en bij uitbreiding zijn gezin: dit is een uit luiheid en gemakzucht op poten gezet project. Dit snel bij elkaar geschreven vertelseltje, verpakt als op ware tienerbelevingen gebaseerd, met enig PR-vriendelijke anekdotiek gekruid door te stellen dat Anna Verheyen het ook niet gemakkelijk heeft gehad als kind van rijke ouders en door de praatgrage vader triomfantelijk aangekondigd als pionierswerk in het genre binnen de Vlaamse cinema focust enkel op de portemonnee van het door youtube opgevoede kroost van de die hard vtm'er. Een plat-commercieel product, zouden we ook willen stellen, maar dat zou Verheyen niet eens tegenspreken.

Je moet je al stevig in bochten wringen om positief uit de hoek te komen over deze film. De Vlaamse pers heeft het zwijgend bekeken met als voornaamste argument dat ze niet tot de doelgroep behoren. Nergens klonk een kritisch geluid. Hoe klein ons bereik ook, wij spreken ons liever stellig uit: loop ver, ver weg van deze film.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de