Birthday Girl

Waarom kiezen getalenteerde acteurs bij tijd en wijlen voor een draak van een film? Een plotse aanval van slechte smaak? Script niet goed gelezen? Eens lekker op automatische piloot willen spelen? Dat laatste kan, in het geval van Nicole Kidman, het geval wezen. Net nu die oscar voor Moulin Rouge aan haar voorbijglipte, net nu we met de voltallige KUT-redactie zwijmelden voor haar prestatie in The Others, net nu draaft la Kidman aan met Birthday Girl. In het eerste deel doet ze letterlijk niets meer dan lachen en mooi wezen. Of: hoe een film met een interessante premisse zich ontvouwt tot één langgerekte geeuw.

John, een wat saaie Engelse bankbediende, vindt via internet de ideale vrouw. Nadia, zijn Russische mailorder bruid, blijkt geen woord Engels te spreken. Haar body language is echter des te beter, dus besluit John zijn sexy deerne niet terug te sturen. Alles peis en vree tot er plots twee Russische kerels opdoemen, zogeheten neven van Nadia.

Pas dan komt de waarheid aan het licht. Nadia -die plots wel Engels kan spreken- en haar twee kompanen hebben al in heel Europa eenzame vrijgezellen opgelicht. Bijgevolg dwingt het trio John de inhoud van de bankkluis te stelen en verdwijnt met de Noorderzon. John gaat in de achtervolging. Zal hij het geld ooit terugzien? En vindt hij in Nadia, ondanks alles, de vrouw van zijn leven?

Zoals al gezegd: de premisse is best interessant. De horror als je internetlief niet is voor wie ze zich uitgeeft! Echter, regisseur Jez Butterworth heeft geen knar verstand van ritme of spanningsbogen, laveert als een volslagen dronkelap tussen komedie, dramatiek en misdaad en bakt van geen van de drie iets wat wij op ons bord willen.

In het eerste deel zie je enkel brave verleidingsscènes met een -toegegeven- bloedmooie Kidman. Geen bruuske ommezwaai als de twee Russen opdraven. Op dat moment zit je al geïrriteerd naar je horloge te kijken. Butterworth brengt de zwendelsequenties even knullig in beeld als een spel tikkertje voor gehandicapten. Waarom moest hij trouwens twee Franse acteurs casten? Zou geen enkel Russisch acteur Engels kunnen? Maar het echte probleem van de film ligt bij Ben Chaplin. Hij speelt zijn personage van John zo levensecht saai dat het je geen moer kan schelen of hij zijn geliefde terugwil.

Nop, het enige argument pro Birthday Girl is een sexy Nicole Kidman. De intelligente KUT-lezer huurt dan natuurlijk To Die For, een goeie Gus van Sant en een bloedmooie Kidman. Doortrekken deze film!

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de