Big Fish

Ed Bloom vindt zichzelf een hele dike vis. Zijn leven lang spuide hij sterke verhalen en op zijn sterfbed houdt hij daar niet mee op. Ontmoetingen met een grote vriendelijke reus en een heks met glazen oog. Ontsnappen aan represailles met de hulp van een Siamese tweeling -Chinsese chanteuses. Banken overvallen, meisjes veroveren, steden redden. Te mooi om waar te zijn allemaal? Eds zoon had als kind de buik vol van vaders egotripperij. Zelf bijna vader, wil hij het waarheidsgehalte van papa's stellingen checken.

Big Fish blinkt. De prent ziet er bijzonder goed uit. Meer dan door het steeds opnieuw verrast worden door vondsten binnenin één diëgetische droomwereld, komt dat evenwel door de vele karakters die de verschillende, traag voorbijkabbelende verhalen portretteren. Midden de verzorgde productie design(s) zien we fantastische sprookjesfiguren. Ook de aanvallende bijen of de zwaardvis uit de titel zijn bijzonder kijkbaar. McGregor en Finney als Ed zelve, Lohman en Lange als zijn bruid, Buscemi als dichter, De Vito als kontflashend circusdirecteur: fun! En Bonham Carter, die Burton eind 2003 zoon Billy schonk, vertolkt haar drie rollen schitterend.

"Zijn films lijken populair entertainment, en zijn dat tot op zekere hoogte ook, maar onder elke prent gaat tevens een donkere fabel schuil, die een vaak niet zo fraai wereldbeeld inhoudt. ... Elke nieuwe prent dompelt ons onder in een even macabere als originele wereld, waaraan Burton op visueel vlak op verbluffende, en persoonlijke wijze, gestalte geeft", schreef (cfo) in zijn Sleepy Hollow-recensie. Juist natuurlijk: Timmy heeft een paar prenten gemaakt waar filmliefhebbers puur pelliculaire orgasmes van krijgen. Bizar coherente werelden vol visuele vondsten: het Gotham City van de Batman-films, Christmas Town uit de mooiste nachtmerrie ooit, Sleepy Hollow dat door de Headless Horseman wordt belaagd. En het Hollywood waar een angora truitjes dragende Ed Wood in rondhuppelt, zullen we nooit ofte nimmer vergeten. Al ligt dat bij die prent ook veeleer bij de spetterende acteurs dan bij Burtons -sterke- hommage aan expressionistische beelden (die hij ook al bijzonder mooi in de geanimeerde kortfilm 'Vincent' tentoonspreidde). Zo is het ook niet om de beeldvoering dat we Big Fish zullen onthouden. Het zijn de personages in Blooms verhalen die de charme van de prent uitmaken. Maar niet erg diep worden uitgewerkt.

Dat komt door de hoeveelheid anekdotes binnen het romantische raamverhaal -dat eerst door Spielberg zou worden verfilmd-, waartussen het aan bindmiddel ontbreekt. We krijgen een weinig organisch aandoende collectie fantasy-flashbacks, waarvan de één per definitie al interessanter is dan de andere. De magische maizena waar Tim Burton een patent op leek te hebben, is afwezig. Ondanks de inspanningen van vaste medewerkers als Colleen Atwood, die zich vooral in China en in het circus kon laten gaan maar hiermassa's verschillende stijlen moet combineren, en Danny Elfman, wiens score al evenzeer van scherpe kantjes is ontdaan. Kersvers vader Burton heeft mooie, maar gefragmenteerde en weinig evenwichtige magie afgeleverd.

'Big Fish' zwemt, bij gebrek aan snedige montage (Burton had die éne 'wipe' -een horizontaal over het beeld bewegende lijn verplaatst de actie naar een ander tijdsvak- beter wat vaker gebruikt) en aan een echt opbouwende verhaallijn, in teveel ondiepe watertjes tegelijk. Drijfzand noch moeras bovendien. Bijzonder esthetisch verantwoord allemaal, maar het blijft spartelen aan het wateroppervlak. Vergelijk het met O Brother Where Art Thou: te traag om met de top van het eigen werk te kunnen concurreren. Of met Minority Report: iets scherper (gemonteerd), iets gematigder sentimenteel, iets rauwer psychologisch en de visuele vondsten hadden een parel gemarkeerd.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de