The Beaver

Het was aan Jodie Foster om de door Hollywood uitgespuwde Mel Gibson weer op te vissen. De twee raakten bevriend tijdens de productie van Maverick in 1994 en de band was blijkbaar sterk genoeg om Foster geen graten te laten zien in Gibsons anisemtistische uitlatingen, bedreigingen aan zijn exen en gemediatiseerde momenten van publieke dronkenschap en razernij. Haar poging is geslaagd én niet geslaagd: Gibson blijft overeind in een waardige vertolking waarin hij voor een keer eens geen wraakzuchtige macho speelt (The Patriot, Payback, Edge of Darkness, Ransom), maar anderzijds wist de film geen publiek te winnen. Nochtans is dit degelijke Hollywoodkost.

De bever uit de titel is een handpop, door de depressieve Walter gebruikt om in contact te komen met zijn omgeving en zijn negatieve karaktertrekken in de schaduw te houden. De band met zijn jongste zoon groeit, er komt weer passie in zijn huwelijk, zijn bedrijf floreert. Enkel de oudste zoon, die uit alle macht probeert niet op zijn vader te lijken, weigert enige verbetering te zien. Aangezien de film al na drie kwartier op een happy end lijkt af te stevenen, besef je al snel dat er nog wel wat rampspoed moet volgen.

Gibson en Foster hebben een risico genomen. Een film over een psychiatrische patiënt met een sprekende pop vormt een open doelwit voor al dan niet cynische critici en Gibsonhaters. Nu mag The Beaver een nogal traditioneel opgebouwd gezinsdrama zijn dat strikt de Hollywoodnormen volgt en is er van Oscarpotentieel geen sprake, de film valt eigenlijk nergens echt slecht te noemen. Foster benadert haar delicate onderwerp met respect en Gibson slaagt er perfect in van de pop een aanhangsel van zijn persoonlijkheid te maken. Toegegeven, dit is nog steeds een te rooskleurig beeld van depressie en geestesziekte en je voelt dat een grote gezinshereniging een wel zeer waarschijnlijke finale zal zijn, maar als filmmaakster gaat Foster eigenlijk nergens uit de bocht en zijn de meeste dialogen met de pop zeer aannemelijk binnen de stijl van de film.

Foster, die de vrouw van Walter speelt, heeft weinig energie in haar eigen personage gestopt. Het standpunt van de moeder is beperkt gebleven en een tranerige restaurantscène toont (onbedoeld?) vooral dat ze weinig van haar man begrijpt. Gibson vertolkt Walter verdienstelijk, zonder het dramatische al te zeer te benadrukken en het is verfrissend de acteur eens in een minder heroïsche rol te zien. Het scenario biedt ook plaats voor de ervaring van de oudste zoon en zijn vriendin. Met Anton Yelchin en Jennifer Lawrence heeft Foster natuurlijk goud in handen: het telegenieke duo draagt zeker bij tot de kwaliteit van de prent.

The Beaver is een doorsnee, genietbaar drama, en aangezien dat gezien de omstandigheden wat verrassend is, volstaat dat om de film met twee sterren te belonen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de