Bad Grandpa

Johnny Knoxville lijkt Bad Grandpa in eerste instantie vooral op poten gezet te hebben om een vervolg te breien aan de Jackass-series en -films waarmee hij naam gemaakt heeft, een zoveelste excuus om zich in winkelkarretjes van trappen te gooien of zich in te smeren met andermans' stront, we zeggen maar wat. We zijn er nooit echt wild van geweest.

Het succes van de komische projecten van Sascha Baron Cohen heeft de makers van deze komedie (waaronder Spike Jonze, producer en coscenarist!) ook laten inzien dat er nog heel wat shocks en humor te puren vallen uit de confrontatie van doorsnee Amerikanen met een gestoord personage dat zich niet aan de maatschappelijke conventies houdt. Hoewel Borat, Brüno en The Dictator wel wat sterke momenten hadden, zijn het op zijn best niet meer dan aaneenschakelingen van al dan niet geestige sketches. Anderzijds is Cohen een komisch genie en het is maar de vraag in hoeverre iemand als Knoxville in zijn voetsporen kan treden.

Dat blijkt dus allemaal reuze mee te vallen. Bad Grandpa is op het eerste zicht effectief niet meer dan een opvolging van stoute sketches waarin Knoxville's personage Irving, een vuilbekkende 86-jarige weduwnaar, in allerlei genante of vermakelijke situaties belandt. Zo komt zijn penis vast te zitten in een drankautomaat, zet hij een ladies' night op zijn kop, schijt hij een muur onder in een restaurant of solt hij met het lijk van zijn vrouw. Tussendoor leert hij de 8-jarige kleinzoon waar hij tegen wil en dank mee opgescheept zit, nog één en ander bij over vrouwen versieren en bier drinken.

De grappen en stunts die Knoxville met zichbaar genoegen uithaalt, zijn wisselend van niveau. Sommige zijn flauw, andere tenenkrommend, enkele zeer grappig. De man en vrouw in de straat zijn dankbare slachtoffers, dwaas, naïef of stereotiep agressief reagerend, daarbij opnieuw dat kenmerkende Amerikaans conservatisme blootleggend. Zo humorloos als ambitieuze moeders van jonge deelneemsters aan een beauty pageant, vind je ze wellicht niet. We vergeven het Knoxville zelfs de stunt in kwestie schaamteloos gestolen te hebben uit Little Miss Sunshine.

Dit geinige rommeltje combineert onderbroekenlol echter met een vrij oprecht en zelfs sentimenteel verhaal waarin Irving en zijn kleinzoon naar elkaar toegroeien. Knoxville, geloofwaardig opgemaakt (de film kreeg een Oscarnominatie voor Beste Makeup) krijgt dan ook mooi acteerweerwerk van de jonge Jackson Nicoll, die met veel lef meegaat in deze gekke opzet en ongeneerd kotst en scheten laat in het openbaar.

Bad Grandpa is in zijn geheel filmvoer van bedenkelijk allooi maar we schamen ons niet ook dit soort vertier als filmfan te omarmen. Het kan niet alle dagen Nymphomaniac of The Wolf of Wall Street zijn.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de