The Amazing Spider-Man 2

The Amazing Spider-Man had te kampen met een inconsistente toon, een weinig optimaal gecaste Andrew Garfield en een oersaaie antagonist. Dat de reboot op de koop toe een twijfelachtig bestaansrecht had (zijnde poen scheppen) deed ons ook niet bepaald juichen. Dit vervolg is even onnodig als zijn voorganger maar zit wel een tikkeltje beter in mekaar, ondanks zijn eigen resem mankementen. The Amazing Spider-man 2 is competent genoeg om te onderhouden, maar iets vernieuwend of origineel zal je in dit doorsnee superheldenavontuur niet ontdekken.

Peter Parker zit geprangd tussen de eisen van zijn heldenbestaan en die van zijn privéleven. Zijn relatie met Gwen Stacy kwelt hem vanwege de belofte die hij aan haar wijlen vader maakte op het einde van de vorige film: dat hij haar zou vrijwaren van de gevaren die zijn misdaad-bestrijdende activiteiten met zich meebrengen door hun relatie te beëindigen. Tegelijk verschijnt een nieuwe superschurk op het toneel, genaamd Electro: een eens gefrustreerde niemendal die in een ongeluk getransformeerd werd tot een wezen dat elektriciteit kan beheersen. Hij smeedt plannen om New York City aan zijn macht te onderwerpen.

De kwaliteit van het acteerwerk schommelt sterk van prestatie tot prestatie. Wat de bijrollen betreft kan men in elk geval spreken van betreurenswaardige casting. De diabolische dokter met zijn hevig Duits accent is zo cartoonesk dat het bijna grappig is en nog opvallender is Paul Giamatti– de rol van een hersenloze, Russische woesteling staat zo sterk in contrast met zijn in regel genuanceerde vertolkingen dat het potsierlijke ervan extra in de verf wordt gezet. Daartegenover staan echter de hoofdfiguren. Garfield doet het beter dan in The Amazing Spider-Man omdat Peter Parker sinds de eerste film naar een minder sullig individu is geëvolueerd, en de acteur aldus geschikter maakt voor de rol. Emma Stone brengt als gewoonlijk veel charme met zich mee en Jamie Foxx is verassend genoeg een meer overtuigende nerd als Garfield in het eerste hoofdstuk. De meest aangrijpende prestatie komt echter van Dane DeHaan als Harry, die zelfs in popcornvertier als dit enige nuance weet toe te voegen.

Dat gezegd zijnde, het psychologisch landschap van hun personages is wel héél plat. Het liefdesconflict van Peter en Gwen had evengoed uit een soap kunnen komen en resulteert dan ook in een heleboel melige dialogen. Electro is misschien nóg eenzijdiger dan de Lizard uit het eerste deel en Harrys verzinking in kwaadaardigheid wordt amper gemotiveerd. Ook verhaalgewijs loopt The Amazing Spider-Man 2 spaak. Het meest boeiende aspect van de plot zou het mysterie rond het verdwijnen van Peters ouders moeten geweest zijn. Het grootste deel van dat raadsel lost men desondanks al op tijdens de eerste vijf minuten van de film, en wat men in het ongewisse laat blijkt uiteindelijk amper verassend te zijn.

The Amazing Spider-man 2 is competent genoeg om te onderhouden, maar iets vernieuwend of origineel zal je in dit doorsnee superheldenavontuur niet ontdekken.

In tegenstelling tot het debacle Man of Steel doet deze superheldenfilm echter wel moeite om de actiescènes te variëren, eerder dan de kijker te bombarderen met breinloos geweld en eindeloze vernieling. Het enige jammere aan de actie zijn de wansmakelijke slow-motion shots, die ongetwijfeld slechts de 3D-release ietwat moeten verantwoorden.

The Amazing Spider-Man 2 zal genrefanaten hun honger kunnen stillen, maar minder terloopse filmgangers snakken wellicht naar iets meer. We kunnen hopen dat deel drie iets meer diepgang en frisheid zal kennen, hoewel dat in alle waarschijnlijkheid te optimistisch is. Als je naar de winstens kijkt besef je immers dat de Hollywoodgeldjagers geen impuls zullen voelen tot verbetering. Zolang er Spider-Man in de titel staat, betaalt het publiek voor tickets. Misschien is het eens tijd om te stoppen?

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de