Ae Fond Kiss

Casim is dj in een nachtclub en droomt van een eigen discotheek. Zijn Pakistaanse ouders, devote moslims, zijn van plan hem uit te huwelijken aan een verre nicht van zijn moeder. De twee zussen Rukhsana en Tahara, waarvan de jongste geen journalistiek mag gaan studeren in Edinburgh, zijn eenzelfde lot beschoren. Casim laat het allemaal aan zich voorbijgaan, totdat hij een relatie aangaat met de muzieklerares Roisin. Plots staat de familieband op het spel.

Ken Loach' recept is nu onderhand wel gekend, maar dit keer voegt hij er één allesoverheersend ingrediënt aan toe: de liefde. Dit levert zijn meest luchtige prent totnogtoe op. Er kan van tijd tot tijd zelfs een glimlach af. De volwassen aanpak van het liefdesthema in combinatie met de doeltreffende en degelijke regie leidt gelukkig allesbehalve tot een film van Pretty Woman-niveau. Hier geen kleffe toestanden, zeemzoete clichés of melige muziek.

In de plaats verwachtten we echter oprechte romantiek die op zichzelf sterk en overtuigend genoeg is om de film te kunnen dragen. En het tonen van alledaagse situaties, afgewisseld met wat ruzie en een beetje seks, volstaan in dit geval helaas niet. Alle verdiensten van de acteurs ten spijt, sloeg de vonk gewoonweg niet op ons over. Loach probeert nog (met ondermeer een erotische scène in een Spaans hotel), maar van enige chemistry tussen het tweetal valt in de verste verte niets te merken.

Wij leggen de oorzaak dan ook eerder bij het script van Paul Laverty. Hoewel My Name Is Joe en Sweet Sixteen ook van zijn hand komen, heeft de man dit keer een heel wat minder innovatief verhaal bij elkaar geschreven, voorzien van dialogen en verwikkelingen die te veel de geloofwaardigheid ondermijnen. Het ligt allemaal een versnelling te hoog. Men gaat er vanuit dat het publiek de liefdeskoek wel zal slikken, maar dat deden wij alleszins niet. Een ander teer punt is de overdosis aan maatschappijkritiek. De aangesneden onderwerpen (godsdienstproblematiek, rassendiscriminatie, familiewaarden) worden veel te oppervlakkig uitgewerkt en bijgevolg gereduceerd tot enkele kanttekeningetjes in de marge. Het geheel verliest hierdoor sterk aan impact. Voeg daar de onbevredigende lovestory aan toe, en wat rest is een flauw afkooksel waarvan je weinig zal bijblijven.

En zo kunnen we nog een pak gemiste kansen opnoemen. De confrontatie tussen Roisin en Casims ouders (toch een interessant gegeven) wordt bijvoorbeeld uit de weg gegaan. Bovendien krijgen we -op enkele scènes na- geen inkijk in het leven van de familie. Qua emotionele betrokkenheid is dit een mager beestje, gespeend van alle passie. Het verhaal kabbelt gezapig voort om vervolgens uit te monden in een voorspelbaar en zwak einde.

Voor een sociale schets laat dit zeker geen diepe sporen na. Daarvoor wordt er met een te slap vingertje gewezen. Als romantisch drama schiet dit dan weer te kort. In tegenstelling tot het koppel komt de romance niet van de grond. Een matig sluitstuk van de Schotland Trilogie dus. Echt vervelen gaat Ae Fond Kiss weliswaar nooit: het blijft een onderhoudend filmpje, zonder meer. Vergeet vooral uw lief niet mee te nemen.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de