30 Days of Night

Zombiefilms zijn in. Met Resident Evil: Extinction, Planet Terror, 28 Weeks Later, The Invasion en I Am Legend werden de voorbije maanden horden bloeddorstige ondoden op een even gulzig publiek losgelaten. In het begin van dit nieuwe jaar komt regisseur David Slade met een vers exemplaar aanzetten. Het uitgangspunt van 30 Days of Night is akelig simpel. De bevolking van Barrow, het meest noordelijke dorpje van Alaska, ondergaat elk jaar een zonsondergang van dertig dagen. De desolate, donkere plek wordt een ideale omgeving voor een vreemd volkje van vampier-zombie-achtigen die zich willen voeden met menselijk bloed.

30 Days of Night is een verfilming van de gelijknamige graphic novel van Steve Niles en Ben Templesmith. Naast zombiefilms zijn ook stripadaptaties tegenwoordig in. De combinatie van twee populaire trends moet een garantie op succes geleken hebben. Echter, Hollywood is geen rekenmachine. Plus en plus is soms min.

De vampieren bijten er in 30 Days of Night lustig op los, maar op geen enkel moment doen de filmmakers de moeite om in de huid van de kijker te bijten. Zo is hoofdpersonage sheriff Eben (Josh Hartnett) een prachtige Amerikaanse held die tijdens de invasie de moraal hoog houdt en dingen zegt als ?It's hard to stop someone when there family's at stake. The things you'll do to save your own.? Een groot verschil met de personages uit 28 Days Later en 28 Weeks Later, wier conflict tussen levensdrang en algemene ethiek de kijker herinnerde aan zijn eigen natuur. We verwachtten meer van de regisseur van kwaliteitsthriller Hard Candy.

Echt problematisch wordt het pas wanneer ook de zombie-vampieren nogal ongriezelig blijken. De creaturen missen tegelijk het angstaanjagend primaire karakter van de klassieke zombie en de arrogante verfijning van de klassieke vampier. De beslissing om hen een fictief taaltje te laten spreken is bijna een even slecht idee van de filmmakers als het casten van Josh Hartnett als sheriff en Melissa George als love interest. Bijna.

En dan blijft slechts beeld en klank over. Zoals in vele hedendaagse horrorfilms moet de spanning eenzijdig van zwierende camera?s en harde geluidseffecten komen. Les één: schrikken van een plots, oorverdovend geluid is niet hetzelfde als horror. Les twee: wanneer je een film maakt over een dorpje dat in duisternis gehuld is en zonder stroom valt, zorg er dan voor dat er niet in elke scène zoveel licht is (waar komt het toch vandaan??). En na twee lessen, en dit zijn twee lessen teveel, leren we dat twee uren duisternis soms een beter alternatief is dan een film als deze.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de