Miséricorde

Bizar, maar na het cinefiele succes van L'inconnu du Lac heeft later werk van de Fransman Guiraudie ons niet meer weten te bereiken. Het voortdurend van toon switchende Miséricorde is op zijn minst interessant te noemen.

In een Frans gehucht daagt Jérémie op, naar aanleiding van het overlijden van zijn vroegere werkgever, de lokale bakker. Zijn komst brengt, zoals het in films gangbaar is, onrust teweeg. Het is dan ook onduidelijk wat de intenties van deze nieuwkomer zijn.

Deze moeilijk te klasseren parabel - over seksuele onderdrukking? - ontvouwt zich aanvankelijk als een mysterieuze psychologische thriller waarin de kijker even gefascineerd als geïrriteerd de niet altijd verklaarbare handelingen en relaties tussen de personages aanschouwt en een homo-erotische ondertoon nu en dan voor ongemak zorgt. Wat wil de regisseur dat we hier bij denken en voelen?

Geleidelijk aan gaat de film over in een macabere klucht waarbij de personages als in een soort poppenkast bij elkaar binnen vallen om alibi's te verzekeren en leugens uit te kramen. Als kijker worden je verwachtingen een speelbal van de filmmaker, en dat pleit voor zijn bravoure en lak aan conventies.

Een bevreemdende komische psychothriller die getuigt van lef en lak aan conventies

Dat zorgt nu en dan voor een grijns en als kijker blijf je enorm op je hoede voor een nieuwe bevreemdende wending, maar Miséricorde - de titel betekent barmhartigheid - roept om die reden mogelijk ook enige weerstand op. Nochtans hanteert Guiraudie een strak verteltempo en zorgt hij met de scènes in de bossen soms voor sprookjesachtige beelden die het cinemacanvas indrukwekkend innemen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de