The Fall Guy

Genre: Actie | Duur: 2u06 | 2024 | Release: 24 April 2024 | Land: VS | Regie: David Leitch | Cast: Ryan Gosling, Emily Blunt, Aaron Taylor-Johnson, Hannah Waddingham, Stephanie Hsu, Winston Duke, Teresa Palmer

Redelijk aandoenlijk, de manier waarop de lieve stuntman Colt een dikke boon heeft voor zijn regisseur, de bevallige en immer enthousiaste Jody. De twee draaien om elkaar heen zonder dat het ergens heen gaat, terwijl beiden dat eigenlijk wel willen. 

Als je voor deze rollen dat de grenzeloos charismatische Ryan Gosling en de o zo bekoorlijke Emily Blunt kan strikken, kan het wat ons betreft niet meer stuk. De kern van The Fall Guy is een klassieke, smeulende romance die je met enorm veel genoegen zou kunnen bekijken. 

Heel erg jammer dus dat dit lieflijke gegeven omgeven is door een stinkende, van amateurisme borrelende drek die van The Fall Guy een waar gedrocht van een film maakt. 

Zo moet je al heel snel vaststellen dat, hoe verlangend onze twee protagonisten ook naar elkaar kijken, hun slaapverwekkende dialogen amper niveau halen en ook véél te lang duren. Zeker in de eerste helft snak je naar actie, actie, actie maar er gebeurt vooral niets. 

Geleidelijk aan krijgt een bijzonder rommelige, vergezochte en ongeïnspireerde plot vorm die ergens het vak van stuntlui wil eren maar dan toch een tweederangs samenzweringsconcept centraal stelt. Er moet echter ook gelachen worden, met erg makke grappen, waardoor dit geheel al snel een erg toon-onvast ding wordt. Thriller, actie, drama, romantiek, komedie, ... Gooi het maar op een hoop. Hannah Waddingham (Ted Lasso) verdient een bijzondere vermelding, want zij weet in niet één van haar vele scènes te overtuigen en roept voornamelijk ergernis op met een onuitstaanbaar personage.

Regisseur David Leitch, die ons met Bullet Train toch nog enigszins wist te entertainen, lijkt ook geen enkel idee te hebben hoe zijn scènes aan elkaar te breien. De montage is om gek van te worden, vooral wanneer hij zonder enig ritme tussen twee scènes blijft switchen. 

Maar je wil de man vooral toeschreeuwen dat er iets moet gebeuren. De actie blijft de hele film door mak en voorspelbaar en de haven van Sydney moet zowat de saaiste locatie in tijden zijn. Hij kwakt er dan nog een gemakzuchtig samengestelde soundtrack op van populaire songs en denk aldus een entertainende popcornfilm op poten gezet te hebben, terwijl zijn gebrek aan vakkennis overduidelijk is. 

Tegen het eind van deze lang aanslepende kul kan je het helaas ook geen reet meer schelen of Gosling en Blunt in deze Barbenheimer-vleeswording elkaar in de armen zullen vallen.