The Old Oak

87 is Ken Loach intussen en hoewel we vurig willen hopen dat hij nog een film of wat in zijn mouw heeft zitten, wordt dat minder en minder waarschijnlijk - al weet de 93-jarige Clint Eastwood ook niet van ophouden. De vraag is vooral wie na Loach de vingers aan de maatschappelijke pols houdt en ons die treffende sociale drama's zal bieden.

The Old Oak is een afgeleefde bar waar de vermoeide TJ nog een schijn van dorpsleven mee overeind houdt. Wanneer hij zich engageert om één en ander op poten te zetten voor het toenemende aantal vluchtelingen in zijn dorp, botst hij op tegenstand van de behoudsgezinde toogfilosofen die zich bedreigd voelen.

Loach en scenarist Paul Laverty bouwen hun relaas klassiek op, waarbij we volkse figuren kenmerkend zien evolueren en actie ondernemen. Zoals dat het geval was bij I, Daniel Blake en Sorry We Missed You kaarten de makers een herkenbare scheefgegroeide situatie aan waarbij ze het opnemen voor de man in de straat. In The Old Oak is de aanklacht minder gericht op de overheid als wel op het kleinburgerlijke denken van bange, tekortgedane ingezetenen.

Op kenmerkende wijze pleit Ken Loach voor solidariteit

Het verhaal kabbelt enerzijds gemoedelijk voort, waarbij een aantal dramatische momenten zeker de beleving versterken maar nergens verrassen. The Old Oak is een nogal typische Ken Loachprent en biedt dus exact wat we verwachten: enige verontwaardiging, onbegrip tegenover onrechtvaardigheid, maar ook - en dat is het waar het bij Loach om draait - oog voor solidariteit.

In de finale neigt The Old Oak naar sentiment en zelfs enige naïviteit. Hoewel oprecht gebracht en brandend actueel, wordt er geen echte conclusie getrokken waardoor de prent tegen het eind wat aan kracht verliest. Niettemin wensen we de ons dierbare Ken Loach nog immens veel daadkracht en energie om binnenkort gewoon een nieuwe productie te starten.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de