Women Talking

Na drie zeer gesmaakte films - Away from Her, Take This Waltz en Stories We Tell heeft Sarah Polley zich als filmmaker lang stil gehouden. Met Women Talking speelt ze meteen op een hoger niveau mee. Dit stevige drama had meer oscarnominaties verdiend dan enkel 'beste scenario' en 'beste film'.

Een afvaardiging van vrouwen uit een (fictieve) geloofsgemeenschap komt samen op een hooizolder om tot een besluit te komen. Ze willen voor eens en altijd een einde maken aan het voortdurende seksuele misbruik door de mannen uit hun omgeving.

Het zijn ongeschoolde, gedweeë vrouwen die niet gewend zijn een stem te hebben of essentiële keuzes te maken. Dat ze al snel met veel inzicht tot een bijna filosofisch niveau in discussie gaan over macht, vergeving en geloof, is misschien wat onrealistisch maar zorgt niettemin voor boeiende reflecties. We zien hun strijdvaardigheid groeien maar ook hun motieven wankelen.

Net zoals deze vrouwen rede boven emotie trachten te stellen, kiest Polley voor een wat droge, onsensationele aanpak waarbij we als kijker niet zozeer bij het lot van de vrouwen betrokken raken maar vooral getuige zijn van een beslissingsproces. Daar staat dan specifiek één verhaallijn tegenover - rond het enige mannelijke personage - die net doordrongen is van gevoelens. Als verteller lijkt Polley dus niet helemaal zeker of ze vooral op het hart of op het hoofd van de kijker mikt.

Afhankelijk daarvan kan je Women Talking een hoogst intelligente afrekening noemen van patriarchale machtsstructuren en een krachtige oproep tot vrouwelijke solidariteit of een aangrijpend drama met zelfs een dieptragisch romantisch aspect, maar in beide gevallen weet de film te raken. Finaal is deze knap georkestreerde prent een hartverscheurend pleidooi voor empathie. Voor elke vrouw, maar ook voor iedereen die anders is of zich anders voelt.

Een aangrijpend pleidooi voor vrouwelijke solidariteit, opgevoerd door een topcast

De halfduistere fotografie is wat desoriënterend, maar uiteindelijk wel effectief. De soundtrack koestert misschien meer dan nodig maar Hildur Guðnadóttir, die een Oscar won voor Joker, had zeker opnieuw in de prijzen mogen vallen.

De grandioze cast vol toptalent maakt het af. Wat een energie! Jammer misschien dat het uiteindelijk wel weer die ene man wiens vertolking overheerst, maar de slim gecaste Ben Whishaw is ons applaus altijd waard.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de