Triangle of Sadness

Ruben Östlund blijf gefascineerd door menselijk gedrag, tot onze blijdschap. Na de bij momenten soms briljante antropologische observaties in zijn vorige films, blijkt hij in het heerlijk getitelde Triangle of Sadness een stuk minder scherp uit de hoek te komen.Die Gouden Palm is dus wel erg veel eer.

We volgen een koppel fotomodellen aan boord van een cruise. De erg lange en niet zo veelzeggende kennismaking die aan dit tweede hoofdstuk voorafgaat, heeft ons echter al wat doen afhaken. Wat horen we te denken bij het aanschouwen van dit kleurloze paar en hun nietszeggende gekibbel? Eens aan boord van het jacht vergroot de animo maar de taferelen blijven oppervlakkig en het vage hekelen van decadente rijkdom en vadsig kapitalisme is maar nu en dan treffend.

Het schip komt uiteindelijk in moeilijkheden en er valt best wat te lachen met hoe de cineast afrekent met zijn personages. Uiteindelijk zal nog een andere schokkende gebeurtenis de hiërarchie onder de bemanning en passagiers radicaal omkeren. De film heeft daar eigenlijk veel te veel tijd voor nodig.

Hoewel een aantal ideeën rond macht, schoonheid en klasse leuk aangebracht worden, is het scenario van deze iets te lauwe satire de grote zwakte. Er ontbreekt een focus op personages en thema's en ondanks je bepaalde elementen grijnzend kan toejuichen, is het zoeken naar de echt indrukwekkende scènes of knappe vondsten die het eerdere werk van de regisseur kenmerken. Tot diepgaande reflecties over hoe de mens zijn eigen ondergang creëert, komt het niet.

Een amusante satire die echter onvoldoende is uitgewerkt

Triangle of Sadness blijft gelukkig boeien, onder meer ook door de onbeschaamde wijze waarop de camera inzoomt op de gêne, onbeholpenheid en pretentie van de personages. De beeldcomposities zijn als vanouds sterk.

Harris Dickinson is goed gecast als ruggengraatloos model: het blijft een acteur die niets losmaakt. Woody Harrelson trekt de aandacht maar zijn rol is nogal clichématig. Als representatie van Amerika hem een hamburger laten eten terwijl iemand een hartaanval krijgt, getuigt van gemakzucht. De jonge hoofdrolspeelster Charlbi Dean, die de lege influence-generatie vertegenwoordigt, overleed jammerlijk kort na de release van de film.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de