Tori et Lokita

De broers Dardenne kunnen ons eigenlijk niet meer verrassen, maar zullen ook nooit teleurstellen. Op hun eigen stoïcijnse en nadrukkelijk realistische wijze brengen ze met Tori et Lokita opnieuw een verhaal dat de kijker verontwaardigt en treft.

Dat Lokita niet echt de grote zus is van de 12-jarige Tori, zorgt voor best wat stress bij de op asiel hopende vluchtelinge. Dat de man die hen destijds uit Afrika smokkelde hen tracht uit te persen én ze door een malafide pizzabakker als drugkoerier worden ingezet, maakt het leven voor het strijdvaardige duo bij momenten hels en uitzichtloos.

Het is die sterke emotie - de wanhoop die we ook bij protagonisten uit andere Ardennefilms zien - die Tori et Lokita van een sluimerende, intense emotionele spanning voorziet. Als gewoonlijk mijden de cineasten elke nadruk en laten ze de plot zich volkomen aannemelijk ontwikkelen vanuit menselijk gedrag. Nergens willen de makers hun hoofdpersonages als slachtoffer opvoeren, van manipulatie van de kijker is vrijwel geen sprake. Tori is in al zijn ondernemende guitigheid ontwapenend maar niet aandoenlijk. Het is die nuance die kenmerkend is voor hoe de broers een verhaal vertellen. Het is nooit een aanklacht, altijd een oproep tot mededogen.

Opnieuw de vinger op de maatschappelijke wond, maar dit relaas is wel erg klein gehouden

Finaal komt deze prent ferm binnen. Niettemin vraag je je af of de impact van dit te klein gehouden relaas niet te beperkt blijft door de terughoudende stijl. De Dardennes weten als vanouds de vinger op de wond te leggen maar lijken geen enkele drang te voelen er een urgente film van te willen maken. Zo ondergraven ze haast hun relevantie. Graag volgende keer terug een uppercut, heren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de