Kom hier dat ik u kus

Het regisserende duo Sabine Lubbe Bakker en Niels Van Koevorden mag dan al voor het eerst een fictiefilm maken, Kom hier dat ik u kus kan moeilijk nietszeggender zijn dan de vorige romanverfilming van Griet Op De Beeck, het fletse Vele Hemels. Het filmmakende echtpaar, dat de sporen verdiende in de het documentaire genre, schotelt ons een knappe tranche-de-vie voor die van begin tot eind inzet op naturalisme.

In deze beklemmende kijk op een verwrongen familiedynamiek en het effect daarvan op een dochter die volwassen wordt zonder een echte persoonlijkheid te ontwikkelen, wordt de poëtische, beeldende taal van de bekroonde auteur ingeruild voor een onwaarschijnlijk realisme, waarbij dialogen verbluffend spontaan, echt en authentiek lijken en elke scène met een enorme naturel geënsceneerd wordt. Het gezin dat we over enkele jaren heen bezoeken, is een verzameling van mensen die elkaar voortdurend belemmeren in hun eigenheid, elkaar kwetsend en uitsluitend ondanks de al dan niet wederzijdse liefde. Maar in welke mate is er echt verbinding tussen de individuen? Vooral de labiele Marie, die de overleden moeder van Mona wel erg snel komt vervangen, zorgt voor onrust en haar wankele karakter zal er mee voor zorgen dat de voortdurend op haar hoede zijnde Mona immer in haar eigen schaduw blijft staan.

Dit familiedrama teert op een lichtjes ongemakkelijk, soms benauwend sfeertje dat verrassend ongekunsteld overkomt. Vrijwel elke scène lijkt een toevallig geregistreerd familietafereel, alsof de filmmakers een willekeurige woning zijn binnengestapt en ons getuige laten zijn van een familiale intimiteit waaronder frustraties en opgekropte emoties broeien die zich nu en dan furieus laten gelden. Heel Vlaams, heel herkenbaar, heel pijnlijk. De cineasten richten hun ongetemde camera op blikken en reacties, zonder naar esthetisch verantwoorde beeldkaders of uitgekiende ensceneringen te zoeken. De kijker wordt een extra aanwezige, te midden van de actie.

Kom hier dat ik u kus vat aldus een onuitgesproken rauwheid zonder dat het drama gestuurd lijkt door een scenarist. Personages praten door elkaar, dialogen lijken volledig geïmproviseerd. Hoewel de gebeurtenissen op zich niet echt boeiend zijn, is de uitvoering pyschologisch gezien treffend. Door buitenopnames haast volledig te vermijden, wordt voelbaar hoe Mona ingesnoerd wordt door haar omgeving.

Benauwend realistische kijk op een verwrongen familiedynamiek

De casting van de onbekende Tanya Zabarylo en de sterk op haar lijkende Olivia Landuyt als respectievelijk de volwassen en de jonge Mona, verdient alle lof. Deze rol vraagt de bereidheid om onopmerkelijk te wezen. Mona is zacht en muizig, haast een figurant in haar eigen leven en beide actrices overtuigen elk moment. Tegenover die geslagen hond die telkens weer op een aai van het baasje hoopt, worden twee meesterlijke gevestigde waarden gepositioneerd. Tom Vermeir (Belgica, De Twaalf, All of Us) weet zoals zo vaak groots te zijn door het klein te houden en Wine Dierickx excelleert als gewoonlijk in het grandioos aanvoelen wie haar personage is. Ze maakt van Marie veeleer een tragische vrouw met wie we te doen hebben dan een stereotiepe boze stiefmoeder en laat ons meteen geloven dat dit een mens van vlees en bloed is in plaats van een fictiefiguurtje. De verbluffend ongedwongen acteerstijl van de hele (Vlaamse) cast, tilt deze Nederlandse productie naar een hoger niveau.

Kom hier dat ik u kus getuigt van een sterk inzicht in het bronmateriaal. Toch is dit geen slaafse boekverfilming, maar een overtuigde eigen interpretatie die daarnaast ook alle appreciatie verdient als karaktervol debuut.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de