Gloria Bell

De Chileense regisseur Sebastián Lelio zag zijn carrière een hoge vlucht nemen na het mooie drama Gloria (2013), waarna hij bevestigde met het oscarwinnende Una Mujer Fantástica. Eén van de Engelstalige projecten die daarop volgde was deze Gloria Bell, verrassend genoeg een remake van zijn eigen doorbraakfilm.

Het gebeurt zelden dat een filmmaker beslist zijn eigen film opnieuw te maken. In het geval van Lelio bood dit hem echter de kans dit relaas over familiegeluk en vrouwelijke identiteit een meer internationale allure te geven. Gloria Bell is, net als het origineel, een treffend portret van een vrouw die haar leeftijd met tegenzin omarmt en nu en dan sukkelt met het vasthouden van haar geluk. Liefde, werk, familie, ... het is makkelijk er een potje van te maken en het vraagt vastberadenheid om elke dag alle verwachtingen aan te kunnen.

Hoewel Julianne Moore deze sterke, maar niettemin ook wel falende vrouw, een enorme ziel geeft, valt niet te ontkennen dat de meer muisgrijze uitstraling van Paulina García - de hoofdactrice uit Gloria - de rol beter diende dan de glamoureuze, zelfs sexy verschijning van Moore. Toch draagt de oscarwinnares dit drama op bewonderenswaardige wijze en is het ook fijn John Turturro een keer in een meer complexe rol te zien.

Een sober en realistisch vrouwenportret met een bezielde vertolking van Julianne Moore

Lelio laat de camera bedeesd te werk gaan. De voorliefde van Gloria voor nostalgische hits, zorgt voor weemoedige accenten, terwijl de betoverende score van Matthew Herbert relativering en hoop biedt.

Gloria Bell bleef enigszins onder de radar, maar is in al zijn sober realisme, een film geworden die overeind blijft en ons finaal leert dat als het leven geen sprookje is, je er dat zelf maar moet proberen van maken.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de