The Two Popes

Fernando Meirelles leek wat van het toneel verdwenen. Sinds zijn laatste prent - het weinig succesvolle drama 360 in 2011 - heeft de bekroonde cineast zich met Braziliaanse televisie beziggehouden, zo blijkt. Voor het drama The Two Popes gaat nu ook hij een samenwerking met Netflix aan.

In deze meeslepende kijk achter de muren van het Vaticaan volgen we een onderhoud tussen de conservatieve paus Benedictus XVI - né Joseph Ratzinger - en de man die zijn opvolger zou worden, de meer wereldse Argentijn Bergoglio. De twee kerkelijke leiders zitten niet bepaald op één lijn, maar hun respect en openheid voor elkaar laten een grote waardering groeien. Bergoglio, als paus Franciscus genoemd, hoopt echter dat Benedictus zijn ontslag wil aanvaarden, terwijl de stilaan hulpbehoevende Duitser eigenlijk net te kennen wil geven dat hij wil aftreden.

Het scenario van Anthony McCarten (Darkest Hour, Bohemian Rhapsody) permitteert zich enige vrijheden maar weet uit dit eenvoudig gegeven een enorm boeiende kijk op het pausschap te bieden. De conversaties tussen de wat houterige Benedictus en de meer olijke Franciscus krijgen nu en dan een luchtige toon door speelse details, zoals de stappenteller van Benedictus en de schoenen van Franciscus. De beschouwingen over hun rol als moreel kompas voor een groot deel van de wereldbevolking, over tradities en vernieuwing, maar ook over lijden, schuld en boetedoening, zijn echter meesterlijk geschreven.

Centraal staat dus vooral de menselijkheid van de twee protagonisten. Dat betekent niet alleen dat we ontdekken dat ze graag fanta drinken, maar ook dat ze als controversiële figuren zelf ook redenen hebben om vergeving te vragen. The Two Popes had zijn flashbacks gebalder mogen brengen om de focus op het heden te houden, maar het is wel op die momenten dat de film het hardst aankomt. Of je nu gelovig bent of niet, er groeit doorheen dit beklijvende relaas een zekere waardering voor de status van paus zelfs. Dat de film nogal nadrukkelijk het buddy-aspect belicht, had niet gehoeven, maar de film weet wel hartverwarmend te concluderen dat wederzijds begrip tussen twee andersdenkenden, van veel intelligentie getuigt.

Twee topacteurs in grote doen, in een beklijvende kijk op het pausschap

De twee hoofdacteurs hebben dus goud in handen. Anthony Hopkins, al even minder zichtbaar op het grote doek, doet dat geweldig als de wat koude Benedictus. Jonathan Pryce, die al minstens even lang meedraait maar nog lang niet de waardering van zijn collega kreeg, is steengoed als de nuchtere Franciscus. Zet hier zijn pedante personage uit The Wife naast, of de dolende ridder uit The Man Who Killed Don Qioxote en je krijgt een grote indruk van zijn versatiliteit. Beide heren zouden in aanmerking komen voor de Oscars.

Meirelles brengt dit alles heel vaardig en elegant in beeld. De knappe montage en de dynamische cameravoering maken er een allesbehalve statische film van. De weelderige decors zijn daarbij een lust voor het oog en de frivole, heerlijke passende muziek doet ons grijnzen wanneer dat past.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de